Karen's weblog

Ik ben al weer meer dan een week terug in Nederland en nu pas kan ik de tijd nemen om aan mijn weblog te werken. Vlak voordat Jan en ik samen vertrokken voor een reis door India en Sri Lanka heb ik nog een stukje geschreven voor op mijn weblog, maar om de een of andere reden is dat niet geplaatst. Vreemd, want ik weet zeker dat ik op publiceren heb geklikt.

Allereerst wil ik nog alle sponsoren heel hartelijk bedanken voor hun bijdrage. Ook vlak voordat ik uit het SSC vertrok heb ik nog sponsorgeld ontvangen. Ik kan niet iedereeen persoonlijk bedanken, omdat ik van sommige sponsoren alleen hun bankrekeningnummer weet. Dus bij deze nog mijn dank aan de onbekende sponsoren. Het geld dat ik nog niet heb besteed, zal zeker goed terecht komen ook al ben ik niet zelf meer in India. In januari heb ik afscheid genomen van alle kinderen van de Primary en High School. Samen met Mrs. Juliet (hoofd van de Primary School) en haar familie zijn we met de trein naar Chennai gereisd en hebben daar voor 230 kinderen cadeautjes gekocht. Het afscheid van de kinderen en leerkrachten was hartverwarmend en ik werd meerdere keren toegezongen met liedjes, die ik de kinderen zelf had geleerd.

De problemen met de touroperator hebben Jan en ik samen met Indiase vrienden trachten op te lossen, maar dat is helaas niet gelukt. Tot twee keer toe zijn we naar het reisbureautje gegaan, maar het enige wat we uiteindelijk kregen was een ongedekte cheque. Jammer van ons vakantiegeld en de tijd en ergenis, maar het heeft het plezier in onze reis niet beinvloed. Integendeel zelfs, we hebben de reis van ons leven gemaakt en ontzettend genoten van de trip door Zuid India en Sri lanka. Onze reis door India begon met een flight van Chennai naar Goa. Goa is een klein staatje aan de westkust en is beroemd om zijn stranden en hippie-scene. Lekker relaxen en urenlang naar het water liggen te staren met een vruchtensapje.

Toen door met de trein naar Kerala waar we werden opgewacht door een auto met prive chauffeur. Het lijkt heel decadent, maar in India en Sri Lanka is dit een heel normale manier van reizen. De chauffeurs weten de weg naar de high lights en meestal ook goede hotels en eetgelegenheden. Onze chauffeur Thomas is een schat van een man, die gaande weg niet alleen onze chauffeur was, maar ook een dierbare vriend werd. Nog steeds onderhouden we contact met elkaar en we hopen elkaar nog eens in India tegen te komen. In Kerala hadden we een houseboat gehuurd en 22 uur op de backwaters rondgevaren. Ze verhuren traditionele oude goederenboten gemaakt van palmbladeren, die zijn gerenoveerd en voorzien zijn van slaapkamers, badkamers, huiskamers en keukens. Elke boot is minimaal toegerust met drie man personeel, die voor het varen en eten zorgen. Een geweldige ervaring om te varen met je “eigen” boot en met drie man personeel over de wonderschone backwaters. Ik kan het iedereen die naar het zuiden van India reist aanbevelen.

Via de prachtige vissersplaats Cochin zijn we naar Thekkady gegaan, waar we een kamer hadden van zo’n 25 meter lang en uitzicht op de jungle. Hier hebben we in een reservaat olifanten gespot, wat een onvergetelijke ervaring is. Daarna door naar Munnar, wat bekend is om zijn theeplantages. Ook Munnar is van een onwerkelijke schoonheid en we hadden af en toe het gevoel in een Japanse tuin te rijden.

Daarna zijn we weer naar de staat Tamil Nadu gereisd om Hindoeistische tempels te bekijken. In Madurai staat een heel beroemde tempel, waar veel Indiers naar toereizen om geld, bloemen en eten te offeren. Weer terug in Tamil Nadu viel ons de grote armoede en smerigheid op straat en in de dorpen op. Een heel verschil met Kerala en Goa. De tempels van Trichy en Thanjavur waren prachtig en meer dan de moeite waard om uren voor in de auto te zitten.

Reizen in India gaat bijzonder langzaam en is levensgevaarlijk. De gemiddelde snelheid is zo’n 30 km per uur en niemand houdt zich aan de verkeersregels. Door rood rijden is heel normaal en op de weg geldt het recht van de sterkste/brutaalste. Er zijn niet veel snelwegen, maar op de snelwegen lopen koeien, geiten, honden, mensen en regelmatig rijden ze aan de verkeerde kant van de weg. Kortom ook het reizen zelf is een groot avontuur. Chauffeur Thomas bracht ons helemaal naar Mamallapuram, waar we nog twee dagen in mijn oude vertrouwde hotel doorbrachten. Op 6 februari waren we weer even terug in het SSC om de rest van onze spullen mee te nemen en om voor de 2e keer afscheid te nemen, nu van alle kinderen van het hostel en de staff. Alle teachers van de Primary en High School waren ook weer aanwezig, toen een marmeren gedenksteen werd onthuld ter ere van de sponsoren en Mrs. Karen. Op deze gedenksteen stond vermeld, dat Mrs. Karen en sponsoren materiaal voor de dove en slechthorende kinderen hadden gesponsord. Daarna volgde nog een heel programma met dans en eten voor de kinderen van het SSC. Voor alle kinderen en het personeel waren er cadeautjes, maar veel kinderen waren niet echt blij, maar verdrietig dat ze afscheid moesten nemen. ’s Avonds werden we uitgezwaaid door de kinderen, nadat ze voor ons hadden gebeden voor een fijne reis en een behouden terugkomst.

In Sri Lanka aangekomen stond ook daar de taxi klaar om ons naar het hotel te brengen. Ook in Sri Lanka hadden we een auto met prive chauffeur, maar deze chauffeur was wel heel anders dan onze vriend Thomas. Om te beginnen sprak hij nauwelijks Engels en reed hij beroerd. We hadden afgesproken, dat we 10 dagen door Sri Lanka zouden reizen en daarna een kleine week in een mooi hotel aan het strand zouden relaxen. Maar na 8 dagen waren we de taxichauffeur zo zat, dat we hem met een oprotpremie hebben weggestuurd. Tijdens de reis was hij een paar keer bijna in slaap gevallen achter het stuur, omdat hij de avond daarvoor te veel had gedronken. Ook was hij hoog in de bergen vlak voor de afdaling, bijna een wiel verloren. Jan en ik hoorden een raar geluid en toen hij de auto aan de kant zette, bleek het linker voorwiel helemaal los te zitten en dat veroorzaakte het vreemde geluid. Het was voor ons een opluchting, toen we niet meer bij hem in de auto hoefden te zitten en we konden genieten van een super mooi hotel aan een prachtige baai met palmbomen.

Toen we naar Sri Lanka vertrokken waren we bang dat we misschien wel een andere vakantiebestemming zouden moeten zoeken vanwege de extreme regenval in het oosten. We hadden echter geluk en de dag dat we aankwamen, was net de regenval die maanden aan een stuk had geduurd, opgehouden. Ook in Sri Lanka hebben we een rondreis langs de high lights gemaakt en het is een prachtig eiland vol palmbomen, rijstvelden en indrukwekkende Boeddistische tempels. Ook hier hebben we natuurparken bezocht en veel olifanten kunnen spotten. Toch beviel ons India beter dan Sri Lanka. Het eiland is prachtig, zowel qua natuur als cultuur, maar het is wel erg toeristisch. India daarintegen is in veel gebieden totaal niet toeristisch en we zijn op plekken geweest, waar ze nog nauwelijks “blanken” hebben gezien. De meeste Indiers zijn erg vriendelijk en heel nieuwsgierig en willen graag contact met je maken. Ze vinden het geweldig om met je op de foto te staan en we voelden ons net vip’s. Weer thuis in ons kikkerlandje is het wel weer wennen, dat we niet meer constant worden aangestaard en dat we niet meer als vip’s worden behandeld.

Terugkijkend op mijn avontuur zijn er zoveel mooie en bijzondere momenten, dat ik het nog nauwelijks kan bevatten. Veel mensen hebben aan me gevraagd, of mijn leven nu veranderd is, maar dat gevoel heb ik niet. Wel ben ik me veel meer bewust van alle vrijheden die ik hebt en keuzes die ik dagelijks kan maken. De kinderen en de staff van het SSC zitten dag in dag uit in dezelfde situatie en hebben geen mogelijkheden om buiten het SSC om, andere dingen te doen. Hoewel ik blij ben, dat ik niet meer opgesloten zit in een kleine gemeenschap, mis ik de kinderen nog dagelijks. Het zijn voor mij toch heel speciale kinderen, met een bijzonder positieve levensinstelling waar velen een voorbeeld aan kunnen nemen. Ik ben zielsblij, dat ik voor een aantal kinderen hoortoestellen en de mogelijkheid tot leren spreken heb kunnen realiseren met behulp van vrijgevige sponsoren. Daarnaast heb ik 230 kinderen een paar maanden lang met veel plezier en enthousiasme Engelse les mogen geven en met ze getekend, gezongen en gespeeld. De vreugde en het enthousiasme van deze kinderen staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Rest mij nog om alle sponsoren nogmaals heel hartelijk te bedanken voor alle royale giften en iedereen te bedanken, die mij tijdens mijn bezoek aan India hebben geschreven en geemaild. Het was voor mij een ongelooflijk mooie ervaring en reis.

 

Na bijna 5 maanden als Engelse Teacher op de Primary en High School van de Willy’s Integrated School te Vandalur gewerkt te hebben, is mijn vrijwilligerswerk voorbij. Vorige week heb ik afscheid genomen van alle kinderen van de school en dat was best heftig. Voor alle kinderen had ik een klein cadeautje gekocht en op de dag dat we vertrokken, kwamen alle kinderen bij elkaar in de Hall om afscheid te nemen. Het afscheid zou om 10.00 uur plaats vinden, maar om 10.45 uur, toen alle kinderen al 3/4 uur hadden zitten wachten, vond het afscheid plaats. Tijd speelt in India immers een hele andere rol dan in Nederland. Waarom we moesten wachten, was niet duidelijk en het viel niet mee om 260 kinderen rustig te laten zitten. Het afscheidspraatje was deels in Tamil en deels in Engels, want de kleintjes verstaan natuurlijk geen Engels. Leuk was, dat de kinderen spontaan de Engelse liedjes begonnen te zingen, die ze van mij hadden geleerd.

Terugkijkend op de bijna 5 maanden vrijwilligerswerk, zijn er hele mooie momenten, maar ook hele trieste momenten. Het mooie van dit vrijwlligerswerk is, dat je kinderen een beetje plezier in het  Engels leren kunt geven, maar helaas is er niemand die het van mij over kan nemen. De laatste twee dagen van mijn verblijf in het SSC kwam er een nieuwe vrijwilligster. Zij is fysiotherapeute en zal op een heel andere manier met kinderen aan het werk gaan.

Op het moment dat ik dit stukje aan het schrijven ben, zijn Jan en ik al aan onze rondreis door Zuid India en Sri Lanka begonnen. Ik had gepland om de laatste week in het SSC aan mijn weblog te werken en nog meer berichtjes te schrijven, maar dat was er niet van gekomen. Ik had de vorige keer al geschreven dat ik problemen had met de tour operator en dat was helaas nog lang niet opgelost. Het bleek een bedrieger eerste klas te zijn en ik zat voor honderden euro’s in het schip. De laatste dagen hebben Jan en ik samen met twee Indiase vrienden nog geprobeerd geld terug te halen en ik ben er nog niet zeker van, dat het ook is gelukt. Ik zit op dit moment in een internetcafe en de stroom is al een paar keer uitgevallen. Ik stop met schrijven, want ze gaan sluiten. De foto’s die ik wilde toevoegen kreeg ik niet geplaatst op mijn weblog en volgen de volgende keer.

Kerst is net voorbij en oud en nieuw zal over een paar dagen worden gevierd. Ook hier vieren ze oud en nieuw met veel vuurwerk heb ik gehoord.

Het was voor mij wel een hele vreemde kerst, zo ver van huis en zonder familie. Omdat de meeste mensen in Tamil Nadu christen zijn, wordt kerst hier uitgebreid gevierd. Veel huizen zijn versierd met plastic kerststerren en kerstlichtjes. De rijkere huizen hebben soms een nepkerstboom versierd met allerlei kerstspulletjes en knipperende lichtjes. Ook hier in het SSC staat een kerstboom en hebben ze een kersttafel met allerlei poppetjes erop en ook een echte kerststal. In de weken voorafgaande aan de kerst, is twee keer een grote groep mensen van de katholieke kerk langs geweest en hielden een soort kerkdienst voor de kinderen. Er was zelfs een keer een kerstman, die heel gek deed en cadeautjes uitdeelde aan de kinderen. De kinderen vonden het prachtig en genoten volop van de christelijke verhalen en liedjes. Er waren zelfs een paar liedjes bij, die ik kende en kon meezingen, omdat ze in het Engels werden gezongen.

De week voor kerst heb ik met de kinderen kerstliedjes gezongen en kregen ze een kleurplaat van een kerstboom. De liedjes “Jingle bells” en “I wish you a merry Christmas” kenden ze al een klein beetje, dus dat kwam goed uit. De kerstkleurplaat vonden ze fantastisch en volgens mij hadden ze nog nooit zoiets gedaan. Zelfs de kinderen van de High School kwamen kijken naar de kleurplaat en twee teachers vroegen of ze ook een kleurplaat mochten maken. Ik had mijn eigen klasje een beetje versierd met wat kerstspulletjes die ik in Mamallapuram had gekocht. Ook had ik voor alle slaapkamers van de kinderen kerstversiering met knipperende lichtjes gekocht. Er is niet zo heel veel voor nodig, om de kinderen van het hostel erg blij te maken. Steeds opnieuw kwamen ze me vertellen hoe geweldig ze het allemaal vonden.

Op 1e kerstdag ben ik om 3.45 uur op gestaan en samen met mevr. Kousalya naar de “Mess” in Tamberam geweest. Tamberam is een dorp ongeveer 10 km verder en daar staat een katholieke kerk. De kerk was versierd en er stond ook een kerstboom binnen in de kerk. De kerk zelf is veel te klein voor alle mensen, die de dienst willen bijwonen en buiten staan honderden plastic stoelen, waarop je plaats kunt nemen. Ook waren er andere ruimtes waar je kon zitten en via grote tv schermen, kon je de kerkdienst volgen. Alle mensen en kinderen waren schitterend gekleed in de meest fantastische sari’s en shurida’s en ik keek mijn ogen uit. En zij naar mij, want ik was de enige blanke tussen al die honderden kerkgangers. Na de kerkdienst weer terug naar het SSC, waar ik zo als gewoonlijk weer alleen at. Ik kan er nog steeds niet aan wennen, dat ik drie keer per dag alleen eet en zeker niet op kerstdag. Het voelde wel een beetje eenzaam aan, zo helemaal alleen etend op 1e kerstdag zonder familie en vrienden. Maar de volgende dag had ik afgesproken met vrienden in Mamallapuram en hebben we uitgebreid met z’n allen gegeten. Daar geniet je dan weer dubbelop van.

Nog maar drie weken en dan komt Jan hier naar toe en gaan we een rondreis maken door Zuid India en Sri Lanka. Maar eerst moet ik nog een gigantisch conflict oplossen met de tour operator, die voor mijn rondreis in India zou zorgen. Ik ben zo stom geweest om de reis van te voren te betalen en nu laat de tour operator het op alle fronten afweten. Ik heb inmiddels al 8 keer met hem afgesproken, maar elke keer komt hij niet opdagen en zelfs een telefoontje om zich af te melden, is er niet bij. Ik heb al van alles geprobeerd, maar tot nu toe zonder resultaat. Ik ben benieuwd hoe dit gaat aflopen.

Nu ik nog maar twee weken lesgeven voor de boeg heb, maak ik alvast de balans op van mijn ervaringen in India. Er zijn prachtige ervaringen bij, die ik voor geen goud zou hebben willen missen, maar ook dieptepunten. Mijn mooiste ervaring is wel het werken met een blind en slechthorend meisje Divya Rani. Ik wilde graag met haar werken, omdat ze vaak heel passief en alleen in een hoekje zit en zich heel houterig beweegt. Ik had al een paar keer wat geprobeerd met haar te werken, maar zonder erg veel resultaat. Een tijdje terug heb ik haar gevraagd of ze met mij alleen wilde dansen en dat wilde ze wel. De muziek van Loreena Mckennitt sprak haar meteen erg aan en ze vond het geweldig om samen met mij te dansen. Eerst samen zittend op de grond en daarna voorzichtig staand. Het was heel ontroerend om te zien, hoe soepel ze zich kon bewegen op muziek en hoeveel plezier ze daaraan beleefde. Sindsdien heb ik al een paar keer met haar gedanst en ze durft zich steeds vrijer te bewegen. Ook komt ze sinds die tijd naar mijn bijlesklasje toe. Eigenlijk heeft ze geen Engelse bijles van mij nodig, want haar Engels is goed genoeg, maar ze geniet van de extra aandacht ook al kan ze sommige oefeningen niet meedoen. Een dieptepunt voor mij was wel het ontberen van toiletpapier. De Indiers gebruiken geen wcpapier en daarom is het soms moeilijk om te kopen. De hele voorraad in Vandalur had ik al kennelijk verbruikt en ook in een aangrenzend dorp was geen toiletpapier te koop. Een aantal dagen heb ik zonder gezeten en dat was voor mij toch wel echt een station te ver. Maanden zonder Jan, familie en vrienden. Het missen van verjaardagen, Sinterklaas en de kerstdagen. Kakkerlakken in mijn kamer en muizen en ratten om me heen als ik alleen zit te eten, ik kan het verdragen, maar zonder toiletpapier te moeten leven vind ik echt een ramp. Eigenlijk heel grappig om te bedenken, dat voor iedereen de grens van wat nog acceptabel is, zo enorm kan verschillen. De familie hier vond het in ieder geval erg grappig en kon zich er niets bij voorstellen.

Op het moment is het ook hier kerstvakantie en zijn veel kinderen naar hun familie toe. Slechts 21 kinderen hebben geen familie om naar toe te gaan en met hen wil ik over een paar dagen een uitstapje maken naar de dierentuin in Vandalur. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal gaan en verheug me erop om de kinderen dit uitstapje te kunnen aanbieden. Vandaag heb ik met ze nieuwjaarskaarten gemaakt en geschreven. Voor een paar cent koop je honderden stickers en hebben de kinderen een hele leuke morgen. Sommige kinderen hadden een kaart voor mij gemaakt, waar ze op hadden geschreven: “I love you and your my mother”. Ik denk dat ik het straks als ik afscheid moet nemen van “mijn” kinderen nog heel moeilijk ga krijgen.

Dit stukje over tradities in India had ik al wat eerder geschreven maar nog niet op de weblog geplaatst. Vlak nadat ik het had geschreven werd ik ziek en heb een week op bed gelegen. Ik had een onsteking van mijn maagslijmvlies en was genoodzaakt een arts te raadplegen. Gelukkig was ik een keer bij de voorzitter van het SSC, die arts is, thuis op bezoek geweest en in hem had ik vertrouwen. Ik kreeg een spuit en 4 soorten pillen en na een paar dagen was ik weer opgeknapt. Ik moet eerlijk toegeven, dat als je je zo beroerd voelt als ik me de vorige week voelde, er niets aan is in een vreemd land en je wel heel erg naar je eigen bed gaat verlangen. Maar dat is gelukkig weer voorbij en de laatste twee dagen heb ik met veel plezier weer Engelse les gegeven.

India is een land met een zeer oude historie en toen wij in Nederland nog zeer primitief leefden, was hier al een bloeiende cultuur. In allerlei literatuur had ik al gelezen, dat India met een been in de 21 eeuw staat en met het andere been nog in de Middeleeuwen. Nu ik een paar maanden in India woon, heb ik zelf kunnen ervaren wat ze daar mee bedoelen. Bijna iedereen heeft op het moment een mobiele telefoon en ook televisie zie je in de meest armoedige hutjes staan. Maar de hutjes mogen dan wel een televisie hebben, maar geen water, geen toilet en gekookt wordt er op open vuur. Ook hier in het hostel hebben ze een computerklas, waar kinderen computerles kunnen krijgen, maar de kok van het hostel kookt dagelijks voor ongeveer 100 personen in de open lucht met al het hout dat hij kan vinden of krijgen. Ook plastic en geverfd hout wordt dagelijks gebruikt en verbrand. Bij ons natuurlijk ondenkbaar omdat iedereen weet hoe ongezond het is.

Een stofzuiger bijvoorbeeld hebben ze niet en de vloeren worden geveegd met takkenbossen. Voor mij natuurlijk erg wennen, want ik had daar nog nooit mee schoongemaakt. Schoonmaken is iets wat de Indiers wel dagelijks doen, maar echt schoon wordt het niet. Ze vegen de vloer, daar waar gelopen wordt, maar verder niet en het vuil hoopt zich natuurlijk op in de hoeken. Ook in de keukens wordt op die manier schoongemaakt en ratten, muizen en kakkerlakken kom je regelmatig tegen. De vuilnisophaaldienst bestaat hier niet in Vandalur en al het afval wordt gewoon over de muur, heg of op straat gegooid. Als je dan weet dat het hier erg warm en vochtig is, dan kun je je misschien voorstellen hoe het er hier uitziet en ruikt. Waar de Indiers wel erg schoon op zijn, is hun kleding. Oudere vrouwen lopen bijna allemaal in de meest fantastische sari’s en deze worden elke dag gewassen. Prachtige sari’s van katoen, zijde of een mengeling hiervan en soms ook synthetische sari’s. Alle vrouwen dragen gouden sieraden, want dat hoort erbij, zelfs als je weinig tot geen geld hebt. In Mamallapuram zag ik twee vrouwen in sari’s de vuinisbakken legen met gouden sieraden en oorbellen in. Kleding is hier sowieso erg belangrijk en de kinderen van het hostel vertellen me elke dag weer hoe “super” ik eruit zie. Als ik wat anders aan heb, of mijn haar anders doe, zien ze dat meteen en komen me massaal complimentjes geven. Zowel de jongens als de meisjes. Op de foto’s lijken de kinderen van het hostel allemaal heel rijk, met hun prachtige kleding en sieraden, maar schijn bedriegt. De kleren die ze hebben zijn bijna allemaal geschonken door sponsoren. Regelmatig ontvangt het hostel zakken vol gebruikte kleding, die wordt gesorteerd en aan de kinderen wordt gegeven. Bovendien zie je op de foto’s ook niet de scheuren en gaten, die vaak in de gekregen kleding zitten. Zoals ik al eerder schreef, wassen de kinderen hun eigen kleding met koud water en een stuk zeep, buiten op het beton. Uitwringen en dan het dak op, om de was te laten drogen. Het dak van het hostel hangt dan ook altijd vol met was en vorige maand heb ik nieuwe waslijnen en knijpers gekocht voor de kinderen van het hostel. Voor die tijd legden veel kinderen hun was gewoon op de grond of het waaide op de grond en daar werd de was natuurlijk niet schoner van. Schoenen worden hier in het hostel nauwelijks gedragen en iedereen loopt op blote voeten. Ook buiten op straat lopen veel mensen op blote voeten. In huis hoor je altijd je schoenen uit te doen en zelfs in veel winkels is dat de gewoonte. Wel gek om de supermarkt binnen te gaan op blote voeten. De eerste keer was ik bang, dat ik mijn schoenen kwijt zou raken, maar dat schijnt hier niet te gebeuren. Vrouwen die getrouwd zijn dragen zilveren teenringen. Zilveren enkelbandjes en armbanden draagt ook iedere vrouw, kind en zelfs pasgeboren baby’s in Tamil Nadu. Vorige maand heb ik ook teenringen en enkelbandjes aangeschaft en ze vinden het geweldig, dat ik deze Tamilse traditie heb gekocht en draag. Meestal draag ik ook Indiase kleding, omdat deze veel koeler is dan mijn eigen kleding. De traditionele dracht bestaat uit een wijde broek met daar overheen een tuniek met een bijpassende lange sjaal. Eigenlijk hoor ik deze kleding niet meer te dragen, omdat ik de 50 jaar al ben gepasseerd. Na je 50 ste hoor je uitsluitend sari’s te dragen. Ik ben nog wel van plan om een sari aan te schaffen, maar het is er nog niet van gekomen en het is ook best ingewikkeld om een sari om te knopen. Een sari bestaat uit een lap van zo’n 6 meter, die met plooien wordt gedragen. Daaronder een lange rok en een korte blouse van dezelfde stof, die de buik vrij laat. De blouse heeft korte mouwen, want geen mouwen hoort hier niet en wordt als erg uitdagend beschouwd. In het hostel loop ik meestal met kleding zonder mouwen, maar zodra ik weg ga, doe ik een blouse met mouwtjes erover heen. Ook heb ik me aangewend om elke dag een bindi op mijn voorhoofd te plakken. Bindi’s zijn kleine of grotere stickers in allerlei vormen en kleuren en wordt door bijna iedere vrouw tussen de wenkbrauwen geplakt. Dit heeft geen religieuze betekenis, maar is alleen voor de sier. Deze bindi’s zijn te koop in duizenden verschillende vormen, kleuren met glitters en kleine steentjes en er is een levendige handel in. Bijna elke winkel verkoopt wel bindi’s. Als je al die vrouwen ziet lopen met hun prachtige sari’s aan, op blote voeten of op slippers en met hun sieraden om, waan je je in een sprookje van duizend en een nacht. Na bijna drie maanden in India kan ik er nog steeds van genieten, om al die mooie kleurige en vol goud en zilver bestikte kleding te zien. Ik voel me dan vaak een grijze muis tussen al die uitbundige kleding.

Mano, die het hostel runt heeft een paar weken terug een baby gekregen en woont weer tijdelijk bij haar ouders. Is een vrouw in verwachting, dan schrijft de traditie voor, dat ze in de 7e maand van de zwangerschap terugkeert naar haar ouders. Daar blijft ze tot de baby 3 of 6 maanden oud is. Dan pas mag ze weer terug naar haar eigen huis. De traditie in India schrijft voor, dat de ouders de huwelijkspartner uitzoeken. In de meeste gevallen ontmoeten de jongen en het meisje elkaar pas als ze zich gaan verloven of tijdens de huwelijksplechtigheid. Meestal wonen de jonggehuwden bij de ouders van de man in en bij Mano is dat ook het geval. Tot de baby 45 dagen oud is, mag de vrouw zich niet in de openbaarheid vertonen en ook geen visite ontvangen. De baby mag niet vertoond worden aan anderen, dan alleen de zeer naaste familieleden. Het brengt ongeluk om hiervan af te wijken. Luiers mogen ook niet gebruikt worden tot de baby 3 maanden oud is en tot die tijd gebruiken ze doeken, die in stukken zijn gescheurd. Kleren en babyspulletjes worden ook niet aangeschaft, totdat de baby is geboren. Een pasgeboren baby mag ook geen nieuwe kleertjes aan, maar alleen gebruikte kleren. Mano is in het ziekenhuis middels een keizersnee bevallen van een dochtertje. In 90% van de gevallen worden de baby’s hier geboren via de keizersnee, omdat de doktoren daar meer aan verdienen. Toen de baby net was geboren zijn we ’s nachts naar het ziekenhuis geweest om de baby te bewonderen. We hebben een paar uur zitten wachten met een grote groep familieleden en toen mochten we (natuurlijk ook weer op blote voeten) via een niet al te schoon steegje achterom even in de OK kijken naar de baby. Ik hoop niet dat ik het ziekenhuis ooit nodig heb, want het was in mijn ogen nogal primitief en niet echt hygienisch. Op de foto’s zie je de kleine Angelina Jolie met zwarte vlekjes op de wang en op het voorhoofd en getekende wenkbrauwen. Ook onder de voetzooltjes heeft ze zwarte punten. Dit om alle kwade invloeden af te wenden. Heerlijk om zo’n kleine baby van zo dichtbij mee te mogen maken en Mano noemt mij de “grandmother” van haar baby.

Het is al weer een maand geleden, dat ik een bericht schreef op mijn weblog. Zoals ik al eerder schreef heb ik het best druk en mijn productiviteit is door de hitte hier niet optimaal. Bovendien heb ik zeer regelmatig geen elektriciteit en kan dan niet aan mijn weblog werken. Vorige week ben ik ziek geworden en dat heeft een week geduurd. Ik had net als de meeste kinderen van het hostel oogontsteking gekregen en voelde me behoorlijk ziek. Daarna heb ik een tijdje geen internetverbinding gehad. Op zo’n moment realiseer je je hoe fijn het is om regelmatig even te skypen, zeker als je niet in orde bent. Gelukkig ben ik nu weer beter en ben net terug van een paar daagjes Mamallapuram. Mamallapuram is een toeristisch dorpje aan de kust en daar ben ik al een paar keer eerder naar toe geweest met Babs en Anne, die ik heb leren kennen tijdens de introductieweek. Heerlijk om twee dagen Nederlands te spreken en te kunnen ventileren over de grote en kleine irritaties die je tegen komt als vrijwilligster in India. Als vrijwilligster loop je toch tegen de nodige problemen aan en het is fijn om daar met anderen, die in dezelfde situatie zitten over te praten. Na een paar dagen ben ik weer vol goede moed en zin terug gekeerd naar het hostel en mijn eigen klasje.

In mijn vorige stukje schreef ik al dat de timmerman was begonnen met het maken van een speciaal meubelstuk en inmiddels is het af en in gebruik genomen. Het is een halfronde tafel geworden met in het midden plaats voor de “special teacher”. Het ringsysteem bestaat uit 6 geluidskastjes, die verbonden zijn met de teacher. Ieder kind heeft een koptelefoon op, dat verbonden is met zo’n geluidskastje en dat individueel wordt ingesteld. Alle kinderen kunnen tegelijkertijd de teacher, zichzelf en de andere kinderen horen.

De teacher heeft een microfoontje, waarmee hij alle kinderen tegelijk een mondelinge opdracht kan geven. De eerste keer dat de kinderen hiermee aan het werk gingen was ik daarbij. Heel bijzonder om te mogen meemaken dat kinderen voor het eerst hun eigen naam horen en oefenen om hun naam uit te spreken. De les duurde niet langer dan zo’n 40 minuten. Toen waren de kinderen moe en stonden hun oogjes wat glazig van alle geluiden die ze hadden gehoord. Sathya het kleine meisje waar ik al eerder over heb verteld, hoorde ik later geluiden oefenen die ze nog nooit eerder had gemaakt!

Vorige week zaterdag zijn we met 9 kinderen naar een Speech and Hearing Center in Chennai geweest. Daar hebben alle kinderen een gehoortest gekregen en is er een mal gemaakt van hun oren, om het hoortoestel goed passend te maken. De kinderen waren de dag van te voren hiervan op de hoogte gesteld en waren heel zenuwachtig. Ze vroegen wat ze aan moesten en hoe ze hun haar moesten doen etc. Natuurlijk allemaal in gebarentaal. De volgende dag stonden ze al veel te vroeg klaar in hun mooiste kleren en hun haren prachtig ingevlochten. De taxi die was besteld kwam 3/4 uur later en was een gammele bestelbus. Een deur kon niet goed dicht en onderweg naar Chennai werd door verschillende automobisten hierop gewezen. Het Centrum was een piepklein bedrijfje dat heel primitief oogde. De kinderen vonden het heel erg spannend en toen er een mal van hun oren gemaakt werd, moesten een aantal kinderen huilen. Het duurde uren voordat alle onderzoeken en afdrukken gereed waren en we weer terug konden naar het hostel. Ik was blij dat we besloten hadden om met de taxi en niet met de bus te gaan, want de kinderen zijn duidelijk niet gewend aan verkeer. Ze liepen zo de straat op en doordat ze niet kunnen horen, ontstonden gevaarlijke situaties. Gelukkig is alles goed verlopen en op de terugweg zijn we in een wegrestaurant gaan eten. Voor deze kinderen een hele belevenis, want ze zitten nooit in een auto en komen ook nooit in een restaurant. Veel kinderen vielen tijdens de reis terug in slaap en zelfs de volgende dag waren de kinderen nog bekaf van hun avontuur.

Na een week waren de toestellen klaar en konden de kinderen hun hoortoestel uitproberen. Heel bijzonder om hun verbaasde gezichten te zien, toen ze allerlei geluiden hoorden. Woorden zeggen de kinderen natuurlijk nog niet veel en daarom probeerden we verschillende geluiden. Knippen met de vingers, klappen, het rinkelen van een belletje en het geluid van de metalen borden, die je steeds hoort als het etenstijd is. De verbaasde gezichten van de kinderen, toen ze de geluiden hoorden, staat me nog steeds bij en vond ik heel ontroerend om te zien. Nu zie je de kinderen vol trots rondlopen met hun hoortoestel en elke dag is voor hen weer een totaal nieuwe ervaring. Geweldig om dankzij de sponsoring dove kinderen de mogelijkheid te bieden om te kunnen horen en te leren praten. Volgens de “special teacher” duurt het een aantal maanden of zelfs een jaar, voordat de kinderen leren praten. Dit is sterk afhankelijk van de mate waarin de kinderen nog restgehoor hebben en hun intelligentie. De hoortoestellen waren begroot op zo’n 400 euro, maar in het Speech and Hearing Center bleken de geschikte toestellen vier keer zo duur te zijn. Ook de speciaal op maat gemaakte tafel bleek veel duurder uit te vallen dan was begroot. In totaal heb ik nu al zo’n 3000 euro uitgegeven aan speciale voorzieningen voor de dove en slechthorende kinderen. Dat is ongeveer 168.000 roepies. Een enorm bedrag voor de mensen hier, omdat een leerkracht gemiddeld zo’n 6000 roepies (100 euro) per maand verdient. Zonder sponsoring was het voor hen onmogelijk om deze voorzieningen aan te schaffen.

Inmiddels heb ik al ruim 2000 euro aan sponsorgeld ontvangen en lopen er nog allerlei acties om geld in te zamelen. Stichting Mariamma wil graag alle mensen, die mij gesponsord hebben een nieuwsbrief sturen, maar niet van iedereen heb ik adressen. Daarom een verzoek om via e-mail je adres even door te mailen, zodat ik die aan Mariamma kan doorgeven. ([email protected]) Nogmaals heel hartelijk bedankt voor de sponsorbijdragen en op de foto’s kun je zien wat het voor deze kinderen betekent.

Het is al weer een tijdje geleden, dat ik een bericht plaatste op mijn weblog. Ik heb het best druk en de temperatuur hier maakt, dat je niet de hele dag aan het werk kunt zijn. Het is hier vaak 35 graden, met een zeer hoge luchtvochtigheid. Ik heb het mijn hele leven nog niet zo warm gehad als hier in India. Vele malen per dag ga ik onder de douche en trek schone kleren aan. Ook tussen de verschillende lessen door ga ik gauw even naar mijn kamer om te douchen. Ik had gehoopt dat het zou wennen, maar helaas tot nu toe nog niet. Het is voor de tijd van het jaar warm en ook de Indiers zelf hebben last van de warmte.

Sinds de vorige week heb ik een eigen lokaaltje met nieuw aangeschafte schoolmaterialen, waar ik dagelijks les geef. Ook heb ik sinds kort een lesrooster, dat aangeeft in welke klassen en op welk uur van de dag ik les geef. Dit lesrooster moet niet al te strak gehanteerd worden, want geen klok loopt hier gelijk en dagelijks moet ik het lesrooster bijstellen, omdat er steeds iets veranderd. De eerste dag stond gepland, dat ik zou lesgeven aan de 1e Standard en daarna aan de 2e Standard. De teacher van de Primary School was echter afwezig, omdat ze een bruiloft had en dat betekende dat haar groep alleen in het lokaal zat. Dus heb ik mijn lesrooster hierop aangepast. ’s Middags moest ik lesgeven aan een groepje blinde kinderen en er was afgesproken, dat de remedial teacher mij zou begeleiden bij het lesgeven aan de blinde en dove leerlingen. Hij was echter niet aanwezig en bleek op cursus te zijn. Dus maar alleen de blinde kinderen uit de verschillende klassen opgehaald en lesgegeven. Wel een enorme uitdaging! Ik had allemaal verschillende groenten en fruit verzameld en wilde ze dit laten voelen en de Engelse benamingen leren. Alleen van verschillende groenten en fruit wist ik zelf de naam niet, omdat ik sommige groenten en fruit niet kende. Gelukkig kon een van de oudere kinderen, die nog een klein beetje kon zien mij helpen. Ze vonden het heel gek om fruit en groenten aan te raken en te ruiken. Daarna heb ik ze met scheerschuim laten werken. Ook dit vonden ze in eerste instantie heel vreemd, maar later toch wel erg leuk om te doen.

In mijn eigen lokaaltje staan de nieuwe materialen zichtbaar uitgestald en de kinderen vinden het geweldig om mee te mogen naar mijn klas. Als ik ze ophaal lopen ze in een lange rij te stralen en naar iedereen te zwaaien. Eenmaal in mijn lokaal aangekomen kijken ze hun ogen uit naar alle materialen, omdat in hun eigen klas niets staat. Geen tafels, geen stoelen, geen materialen alleen maar bakken met kaarten. Het is werkelijk geweldig om met deze kinderen te werken en te spelen. Alles vinden ze leuk om te doen en ze zijn heel leergierig. Ik heb puzzels aangeschaft met letters en cijfers erop en ook blokjes met cijfers en letters. De kinderen hadden nog nooit gepuzzeld en wisten niet wat ze ermee moesten doen. Ook met de blokjes wisten ze eerst niet om te gaan. Maar nadat ik het had voorgedaan, kon de pret beginnen. Vandaag heb ik met dove kinderen gekaart. Een kaartspel hadden ze nog nooit gezien en mee gespeeld. Ze vonden het heel erg leuk om het spelletje ezelen te spelen. En mij geeft het veel energie om de kinderen te zien spelen met de eenvoudige materialen en met zoveel plezier. Heerlijk ook, om de dove kinderen apart te laten spelen en even hun handicap te laten vergeten. Ze zitten immers de hele dag gewoon tussen de horende kinderen in en moeten maar zien wat ze van de lessen mee krijgen.

Wonderlijk is om te zien hoe goed de kinderen kunnen dansen in het SSC. Dansen doen de kinderen hier graag en veel en elke keer als er in het weekend sponsoren komen, die eten sponsoren, wordt er een dansvoorstelling gegeven. Vorige week was er een danswedstrijd en de wedstrijd werd gewonnen door een doof meisje Geepa van 7 jaar oud. Als je haar ziet dansen, kun je bijna niet geloven dat ze de muziek niet kan horen. Ook haar vriendinnetje Sathya, waar ik de vorige keer over heb verteld, kan goed dansen. De kinderen trekken hun mooiste kleren aan (die ze hebben gekregen van sponsoren) en dansen de sterren van de hemel.

Het dagelijks leven in het hostel van het SSC verloopt volgens een strak plan en is elke dag hetzelfde. ’s Morgens staan de kinderen van het hostel (kindertehuis) om ongeveer 6.00 uur op. Ze moeten zich wassen en aankleden en hun gemeenschappelijke slaapkamer opruimen. Rond 7.00 uur gaat er een bel en moeten ze huiswerk maken tot 8.00 uur. Alle kinderen zitten dan buiten en zijn aan het werk. Daarna hebbben ze even een half uurtje om wat te kletsen en om 8.30 uur wordt er gegeten. Brood eten de mensen hier nauwelijks. Drie keer per dag wordt er warm gegeten. Meestal rijst, maar ook noedels, itly’s (gestoomde rondjes gemaakt van een soort cous cous) en in het weekend vaak gepatty’s (soort pannenkoekjes). Groente eten ze niet zo veel, maar wel veel sausen en chutney’s. Het eten wordt opgeschept op metalen dienbladen en wordt met de handen gegeten, zittend op de grond. Na het eten dienbladen afwassen en rond 9.30 uur staan alle kinderen in de rij voor de school om het gemeenschappelijke volkslied te zingen en te bidden.

Rond 9.35 uur begint de school en om 12.30 uur wordt weer warm gegeten. Meestal duurt het eten langer dan gepland en zijn de kinderen tegen 13.30 uur weer terug in de klas. (De High School hoort eigenlijk om 13.00 uur te beginnen, maar vaak zitten de kinderen om die tijd nog te eten) De school duurt tot 16.00 uur. Daarna gaan alle kinderen hun schooluniform uittrekken en kleden ze zich om. Van 17.00 uur tot 18.00 uur moeten alle kinderen weer verplicht huiswerk maken. Tot 19.00 uur hebben de kinderen vrije tijd en daarna krijgen ze een half uur godsdienstles. Om 20.00 uur wordt er opnieuw warm gegeten en na het eten gaan de kinderen allemaal naar bed. Zoals ik al eerder schreef, liggen de kinderen met z’n twintigen in een vrij kleine kamer gewoon op de grond. Meestal zonder kussen, laken of matje. In het weekend staan de kinderen wat later op en mogen ze een groot gedeelte van de dag televisie kijken. De meeste kinderen komen het hostel niet uit, ook niet in het weekend als ze vrij zijn.

Mijn sponsoring verloopt tot nu toe goed, hoewel ik nog niet voldoende geld binnen heb om de speciale voorzieningen voor de dove en blinde kinderen te kunnen betalen. Tot nu toe heb ik ongeveer 1600 euro ontvangen en door verschillende mensen is mij nog extra geld toegezegd. De timmerman is meteen begonnen, toen ik had medegedeeld dat ik de benodigde 2300 euro wel bij elkaar zou kunnen krijgen. Hij is druk bezig met het maken van een half ronde tafel voor de spraak en gehoorgestoorde kinderen. Hierop wordt een soort ringsysteem aangesloten, zodat de kinderen allemaal tegelijk hetzelfde te horen krijgen. Ik ben heel benieuwd hoe het er straks uit gaat zien en hoe ermee wordt geoefend, zodat de kinderen in staat worden gesteld om te leren spreken. Ik hoop in het volgende stukje van mijn weblog hierover meer te kunnen schrijven. Mochten jullie mij willen sponsoren, dan kan dat op rekeningnummer: 19.83.14.639 van de Triodosbank op naam van K.H.J. van Eeuwijk. Iedereen die mij heeft gesponsord wil ik heel hartelijk bedanken voor de giften en zoals jullie kunnen zien, genieten de kinderen volop van de nieuw aangeschafte materialen.

Ik ben nu al drie weken aan het werk in het SSC en het bevalt me nog steeds heel goed. Zo langzamerhand begin ik een beetje door te krijgen hoe het hier allemaal aan toegaat. De Engelse boeken die de kinderen gebruiken zijn, zoals ik al eerder schreef erg moeilijk en naar mijn mening ook niet echt effectief om goed Engels mee te leren. De slimste kinderen uit de klas leren er wel redelijk Engels mee, maar voor veel kinderen is het echt te moeilijk. De teachers hebben echter geen keus wat betreft het lesmateriaal, want deze methode is door de “Government of Tamilnadu” voorgeschreven. De lesboeken krijgen ze van de “Government” en ook de bij behorende examens, die drie keer per jaar moeten worden afgenomen. Op vaste dagen en tijdstippen krijgen de kinderen deze examens en ze hebben net 9 dagen van examens achter de rug. De kinderen leren hier heel hard voor en zowel de kinderen als de teachers zijn best zenuwachtig over de uitslagen. De kinderen met de hoogste scores worden op een bord genoteerd in de kamer van de directeur. De “Government” schrijft ook voor, dat de kinderen van de 1e t/m de 5e standards bij elkaar in dezelfde groep moeten zitten. Omdat alleen de 5e standard examens heeft, zitten deze kinderen in een apart lokaal samen met de teacher examens te maken en blijft de rest van de standards alleen achter. Af en toe gaat de teacher even kijken of het goed gaat. Deze week heb ik de groepen, die alleen zitten overgenomen en Engels gegeven. Wel een hele uitdaging, omdat de kinderen nauwelijks Engels kunnen verstaan. Als je wat tegen ze zegt, herhalen ze dat onmiddellijk, want dat zijn ze gewend om te doen. Maar het lukt wel en de kinderen blijven het heel leuk vinden als ik kom en als ik weer wegga komen ze allemaal een handje geven en bedanken. Vanaf nu hebben de kinderen 4 dagen vakantie en heb ik de tijd om een goede planning te maken en lesmateriaal uitgebreid te bekijken.

Zoals ik al eerder schreef, is het SSC een geintegreerde school met zowel gehandicapte als niet gehandicapte kinderen. De geestelijk gehandicapte kinderen zitten allemaal in een aparte groep en zijn te herkennen aan de bruin-wit geblokte schooluniformen. Als alle kinderen er zijn, zitten er 35 gehandicapte kinderen in een klein lokaaltje op de grond. Er is nauwelijks ruimte genoeg voor de kinderen en ook nauwelijks materiaal. Het is wel even slikken als je deze kinderen bij elkaar ziet zitten in zo’n klein donker lokaaltje met weinig tot geen faciliteiten. Volgende week ga ik inkopen doen, om voor deze gehandicapte kinderen materiaal aan te schaffen. Omdat ze graag naar muziek luisteren wil ik muziekinstrumentjes voor ze kopen, of misschien zelf maken.

De gehandicapte kinderen met een normale intelligentie zitten gewoon bij de andere kinderen in de groep zonder extra hulpmiddelen. Aan het SSC is een fysiotherapeut en een remedial teacher verbonden, die op regelmatige basis oefeningen met de kinderen doen.

De blinde en dove kinderen moeten echter wel de gewone lessen volgen en hopen, dat ze hulp krijgen van andere kinderen. Dat dit voor veel kinderen erg moeilijk is, moge duidelijk zijn. Omdat de kinderen allemaal van zeer arme afkomst zijn en het SSC van sponsoring afhankelijk is, is er voor deze kinderen geen geld om extra hulpmiddelen aan te schaffen. De remedial teacher vertelde, dat hij graag hoortoestellen zou willen aanschaffen, zodat een vijftal kinderen in staat zullen zijn om te leren spreken. Ook wilde hij graag extra hulpmiddelen aanschaffen voor de blinde kinderen. Ik heb hem al toegezegd, dat ik zal zorgen voor sponsoring en dat ik waarschijnlijk de 2300 euro, die hiervoor nodig zijn wel bij elkaar krijg. Ik vind het onvoorstelbaar dat kinderen afhankelijk zijn van sponsoring om te kunnen leren spreken. Voordat ik uit Nederland vertrok, heb ik bij de Triodos bank een aparte rekening geopend om sponsorgeld te kunnen inzamelen. Ik hoop dat als jullie mijn weblog lezen, bereid zijn om een bedrag(je) te storten voor de gehandicapte kinderen van het SSC. Het kan voor een aantal kinderen een wereld van verschil uitmaken en een kans op een betere toekomst. Het rekeningnummer van de Triodos bank is: 19.83.14.639 t.n.v. K.H.J. van Eeuwijk. (helaas was het niet mogelijk om het op naam van het SSC te zetten)

In het hostel woont ook een klein doof meisje Sathya van 5 jaar dat mijn hart heeft gestolen. Ze is voor 100% doof en voor haar heeft een hoorapparaat dus geen zin. Ze kan alleen maar klanken uitstoten en lacht de hele dag. Als ze lacht, is het voor mij alsof de zon gaat schijnen. Je hoort haar de hele dag, overal bovenuit en dat is heel aandoenlijk. Zo’n klein meisje zonder familie en alleen in een hostel. Ook voor Sathya ga ik extra materiaal aanschaffen.

Ik hoop, dat binnenkort de dove kinderen dankzij sponsoring kunnen beginnen met hun spraakles.

Het is al weer een week geleden dat ik in het Social Service Centre arriveerde en ik begin al een beetje te wennen. De mensen van de staff en de kinderen zijn bijzonder aardig ende kinderen bijven je enthousiast groeten en salueren ook al komen ze je meerdere keren per dag tegen. Ik was van plan om eerst een week de Engelse lessen te observeren en daarna pas zelf les te gaan geven, maar daar is niets van gekomen. Na een halve dag was ik al aan het lesgeven omdat de Engelse teacher me hier al meerdere keren om had gevraagd. Ik had dan ook nog geen plan gemaakt, wat ik zou kunnen doen en wanneer. Gewoon beginnen en kijken wat je kunt doen en zien hoe de kinderen reageren. De school is verdeeld in Standards. De 1e tot en met de 5e Standard is de Primary School en de kinderen in deze groepen hebben 1 leerkracht. Kinderen in India gaan vanaf hun 5e jaar naar school, dus de jongste kinderen zijn vijf jaar oud. De 6e tot en met de 10e Standard vormt de High School. Na High School kunnen de kinderen nog naar een College gaan, tenminste als ze goed kunnen leren. De Engelse lessen hier bestaan uit het kunnen opdreunen van teksten en precies weten, hoe de je woorden moet schrijven in het Engels. De teksten, die de kinderen moeten leren zijn zo moeilijk, dat ik ze zelf niet eens begrijp, laat staan de kinderen. Veel kinderen begrijpen dan ook niet wat ze precies uit hun hoofd moeten leren. Ze geven wel exact antwoord op de gestelde vragen uit het boek, maar als je de vragen iets veranderd, weten ze vaak niet wat je bedoelt. Van mijn zus Inge, die docente Engels is, heb ik eenvoudig boekjes gekregen en deze heb ik meegenomen en de kinderen laten lezen. Ook stelde ik vragen over de tekst, legde ik woorden uit en maakte dingen aanschouwelijk. De kinderen zijn dat niet gewend, maar vonden het wel erg leuk om zo les te krijgen. De Engelse teacher vond het volgens mij ook wel leuk, want ze veranderde daarna haar lessen, legde woorden uit etc. Je had de verbaasde gezichten van de kinderen eens moeten zien! Met de jongste kinderen heb ik allerlei spelletjes gedaan en liedjes aangeleerd. Zij krijgen Engelse les door naar een dvd te kijken, maar ook dit wordt niet uitgelegd door de eigen teacher of herhaald. Tot nu toe geef ik nog wat hap snap les, maar over een paar weken hoop ik hier wat meer structuur in te kunnen aanbrengen. Het onderwijs is hier zo anders dan in Nederland, maar de liefde voor de kinderen en de gedrevenheid van de teachers is hetzelfde.

Tijdens het eten voel ik me af en toe net in een Charles Dickens film zitten. Er wordt deels buiten gekookt in ernorme pannen, zo groot als de drinkbak van mijn pony’s. Als de bel gaat, pakken alle kinderen een metalen bord en wachten in de rij geduldig tot ze aan de beurt zijn. De jongens en meisjes in aparte rijen. Als het niet stil genoeg is, slaat de hoofdkok met de lepel op de pan, roept om stilte en wacht tot het weer stil is. Ik mag drie keer per dag opscheppen en dat is volgens mij een grote eer. Mijn grootste flater bestond eruit, dat ik niet wist wat het luiden van de bel betekende. Toen ik na ruim een kwartier beneden kwam, stonden alle kinderen geduldig te wachten inclusief het ondersteunend personeel. Geen boze gezichten, maar lachende kinderen, die super beleefd zeiden: Good evening, mem and thank you mem. Ik schaamde me dood, maar zij vonden het kennelijk heel gewoon. De kinderen eten allemaal zittend op de grond en met hun handen. Een keer per dag krijgen ze een kopje thee en voor de rest van de dag drinken ze water. Het SSC is een geintegreerde school, wat inhoud dat gehandicapte en niet gehandicapte kinderen bij elkaar zitten. Veel kinderen zorgen voor een ander gehandicapt kind. Zij zorgen ervoor dat ze te eten krijgen, bij het naar het toilet gaan etc. Ik moet wel vaak slikken als ik de kinderen zie strompelen of kruipen over de grond. Een aantal kinderen zijn zwaar gehandicapt en er is geen geld voor een operatie. ’s Avonds als de kinderen gaan slapen liggen ze met z’n allen in een vrij kleine kamer gewoon op de grond. Meestal zonder kussen, matje of laken. Toch maken de kinderen geen ongelukkige indruk. Integendeel zelfs. Ze zijn heel vrolijk, lachen altijd en komen nog steeds aanrennen als ze me zien. Ik hoop dat ik in de toekomst voor deze kinderen wat kan betekenen en dat ik gehandicapte kinderen via sponsoring kan helpen. Vandaag heb ik gehoord, dat een aantal kinderen een hoortoestel nodig hebben, zodat ze kunnen horen en misschien kunnen leren praten. Ik heb al toegezegd, dat ik me hiervoor sterk wil maken. Jullie horen hier binnenkort meer over.

Sinds gisteren ben ik gearriveerd in het Social Service Centre (SSC) in Bangalore en heb ik weer toegang tot het internet. Ik heb zojuist een fantastische introductieweek achter de rug met enorm veel verschillende belevenissen. In Uscha Kirana had ik een prachtig appartement midden in de natuur. Voor mijn gevoel leek het net Cuba met om je heen palmbomen en apen die door de bomen slingerden. De bewoners zelf waren niet zo gecharmeerd van de apen en met kattepulten werden ze weggejaagd, omdat ze anders de gedekte tafels plunderden. In Uscha Kirana was geen luxe, maar een overweldigende natuur. ’s Morgens werd je wakker van de geluiden van de verschillende vogels, onder andere het geschreeuw van papegaaien. Vanuit mijn bed kon ik de gestreepte eekhoorns door de bomen zien dartelen evenals een hele familie aap. In mijn kamer zaten gekko’s die een fluitend geluid maakten, waardoor je soms wakker schrok. Kortom echt een omgeving voor mij. Hier kregen we lezingen van verschillende beroemdheden. Zo kregen we een lezing over de Indiase cultuur en filosofie en bij het opkomen van de zon yogalessen van een autoriteit op dit gebied. Dhr Arun Madhavan heeft verschillende boeken over yoga op zijn naam staan. Een lezing van een wereldberoemde neurochirurg was ook heel indrukwekkend. Dr. Thimappa Hegde is beroemd geworden met de operatie van een siamese tweeling.

We zijn ook nog twee dagen naar Mysore geweest, een stad met een prachtig groot paleis van de sultan. Jammer genoeg mocht je niet fotograferen in het paleis en heb ik dus geen foto’s van het paleis van binnen. In Mysore heb ik een salamakamies gekocht. Dit is net als de sari een traditionele dracht van Indiase vrouwen en bestaat uit een broek met tuniek en bijpassende sjaal. Omdat de wegen vaak erg slecht zijn en op snelwegen koeien, schapen, geiten en fietsers, riksja’s etc. zijn, duurt de reis per auto erg lang. In India is het nagenoeg onmogelijk om sneller met de auto te reizen dan een gemiddelde van 40 km per uur. De rit van Usha Kirana naar Mysore duurde 4 uur en was slechts 140 km.

De Indiase mensen zijn erg aardig en nieuwsgierig. Ze staren je openlijk aan, vragen vaak waar je vandaan komt en willen vervolgens met je op de foto. Foto’s met westerlingen erop is denk ik een soort van statussymbool. In het SSC vinden ze het ook geweldig dat er iemand van Europa op bezoek is, en iedereen wil je constant een handgeven. Als je langs de kinderen loopt staan ze onmiddellijk op, groeten en zeggen: ” Hello Miss, how are you”. De kinderen zwaaien ook de hele tijd naar je en zijn uiterst beleefd en vriendelijk. Ik voel me af en toe net iemand van de koninklijke familie. Toen ik gisteren in het SSC aankwam, stonden alle kinderen en het personeel in lange rijen op mij te wachten en kreeg ik een mandje bloemen aangereikt. Op de grond hadden ze met wit zand “Welcome Karen Eeuwijk” geschreven. Ik werd toegezongen met een welkomslied en allemaal stralende gezichtjes. Vandaag ben ik in de verschillende klassen gaan kijken naar de lessen. De kinderen zitten op de grond in een kaal lokaal en hebben nauwelijks faciliteiten. De meeste gehandicapte kinderen zitten in een aparte klas en het was wel even slikken om te zien hoe weinig materiaal er voor deze kinderen voor handen is. Gelukkig zijn leerkrachten hier erg gedreven en de meeste kinderen maken beslist geen ongelukkige indruk. (behalve een klein jongetje, dat de hele tijd moest huilen omdat hij bang voor mij was, hij had nog nooit een westerling gezien) Ik ben benieuwd wat ik morgen te zien krijg en wat ik eventueel kan gaan doen. Ik houd jullie op de hoogte.

Ik ben pas twee dagen in India, maar ik heb het gevoel dat ik er al dagen ben, zoveel heb ik al meegemaakt. Zaterdag vertrok ik vanaf Dusseldorf om 15.25 uur. Jan, Marjanneke en Lotte kwamen me uitzwaaien en toen ik bij de incheckbalie stond hoorde ik iemand mijn naam zeggen. Het bleek Bonnie te zijn van Hogeschool Zuyd, die met hetzelfde vliegtuig vertrok. Een aardige baliemeedewerkster zorgde ervoor dat we naast elkaar konden zitten. We reisden met de Emiraten ( een heel luxe vliegmaatschappij) naar Bangalore. Het eerste gedeelte tot Dubai zaten we in een heel groot vliegtuig, dat erg ruim was. De stuwardessen hadden hoedjes op met sluiertjes  en kwamen steeds langs met allerlei hapjes, drankjes en warme doekjes om je handen schoon te vegen. Iedereen had een eigen tv scherm met de nieuwste films erop, muziek en spelletjes . De reis verliep confortabel en de volgende morgen waren we om 9.00 uur plaatselijke tijd in Bangalore. Het hotel is niet lux te noemen, maar prima geschikt voor een paar dagen Bangalore.

We hebben ’s middags wat rondgelopen in Bangalore en kunnen genieten van de verkeerschaos in een grote Indiase stad. Oversteken is hier werkelijk levensgevaarlijk en iedereen  die auto rijdt of een riksja bestuurt, drukt hier constant op de toeter. Ik heb nog nooit zo’n chaos meegemaakt als hier in Bangalore. ’s Middags de andere stagiaires opnieuw ontmoet en wezen winkelen in de shoppingmall. Ik  heb het gevoel dat ik beland ben in een sprookje van 1000 en een nacht, zo mooi zijn de meeste vrouwen hier gekleed. Prachtige kleren en sari’s in de meest fantastische kleuren en borduursels. In een winkel met alleen maar traditionele Indiase kleding, heb ik een sari aangepast.  De volgende morgen hebben we een kerk bezocht en wat spektaculairder was, een groot Hari Krishna centrum. We kregen een vip behandeling en mochten via speciale poortjes en gangetjes de tempel en de heiligdommen van de Hari Krishna van zeer dichtbij bekijken. Een monnik leidde ons rond, gaf uitleg en nam ons mee naar een speciale prachtig versierde kamer voor een videopresentatie. Ook mochten we in de keukens kijken, waar dagelijks voor 100.000 arme kinderen in Bangalore en omgeving wordt gekookt. De maaltijden worden 5 dagen per week rondgebracht naar arme schoolkinderen. Heel indrukwekkend.

’s Middags hebben we een botanische tuin bezocht, maar daar heb ik helaas niet zoveel van kunnen zien. Ik had (zoals ik al had verwacht) last van mijn buik en heb buiten op een bankje voor het toiletgebouw zitten wachten tot het weer een beetje beter ging. Mijn eerste kennismaking met de Indiase toiletten was trouwens in de  Hari Krishna tempel. We moesten daar onze schoenen uitdoen en tassen mochten niet mee. Dus op blote voeten en zonder aanvullende middelen de steptoiletten in, met alleen een emmertje water. Dat was wel even wennen! Morgen vertrekken we naar Usha Kirana waar de introductieweek van start gaat. Dit ligt buiten Bangalore in een prachtige omgeving. Hier zullen we allerlei lezingen bijwonen en verschillende excursies gaan maken. Ik ben heel benieuwd. Het enige nadeel daar is, dat er geen internetverbinding  is. Dus is het niet mogelijk om mijn weblog aan te vullen en mijn familie te skypen. Het zal dus een weekje duren, voordat ik weer in staat ben om een berichtje op mijn weblog achter te laten.