Karen's weblog

buiten wordt gegeten

dit meisje zorgt voor het blinde jongetje

de hoofdkok in de keuken

huisjes in Vandalur

biddende kinderen voor de maaltijd

Engelse les in de 4e standard

geen tafels en stoelen in de primary school

dansend met gehandicapte kinderen

dansende kinderen

afwas buiten op het beton

Het is al weer een week geleden dat ik in het Social Service Centre arriveerde en ik begin al een beetje te wennen. De mensen van de staff en de kinderen zijn bijzonder aardig ende kinderen bijven je enthousiast groeten en salueren ook al komen ze je meerdere keren per dag tegen. Ik was van plan om eerst een week de Engelse lessen te observeren en daarna pas zelf les te gaan geven, maar daar is niets van gekomen. Na een halve dag was ik al aan het lesgeven omdat de Engelse teacher me hier al meerdere keren om had gevraagd. Ik had dan ook nog geen plan gemaakt, wat ik zou kunnen doen en wanneer. Gewoon beginnen en kijken wat je kunt doen en zien hoe de kinderen reageren. De school is verdeeld in Standards. De 1e tot en met de 5e Standard is de Primary School en de kinderen in deze groepen hebben 1 leerkracht. Kinderen in India gaan vanaf hun 5e jaar naar school, dus de jongste kinderen zijn vijf jaar oud. De 6e tot en met de 10e Standard vormt de High School. Na High School kunnen de kinderen nog naar een College gaan, tenminste als ze goed kunnen leren. De Engelse lessen hier bestaan uit het kunnen opdreunen van teksten en precies weten, hoe de je woorden moet schrijven in het Engels. De teksten, die de kinderen moeten leren zijn zo moeilijk, dat ik ze zelf niet eens begrijp, laat staan de kinderen. Veel kinderen begrijpen dan ook niet wat ze precies uit hun hoofd moeten leren. Ze geven wel exact antwoord op de gestelde vragen uit het boek, maar als je de vragen iets veranderd, weten ze vaak niet wat je bedoelt. Van mijn zus Inge, die docente Engels is, heb ik eenvoudig boekjes gekregen en deze heb ik meegenomen en de kinderen laten lezen. Ook stelde ik vragen over de tekst, legde ik woorden uit en maakte dingen aanschouwelijk. De kinderen zijn dat niet gewend, maar vonden het wel erg leuk om zo les te krijgen. De Engelse teacher vond het volgens mij ook wel leuk, want ze veranderde daarna haar lessen, legde woorden uit etc. Je had de verbaasde gezichten van de kinderen eens moeten zien! Met de jongste kinderen heb ik allerlei spelletjes gedaan en liedjes aangeleerd. Zij krijgen Engelse les door naar een dvd te kijken, maar ook dit wordt niet uitgelegd door de eigen teacher of herhaald. Tot nu toe geef ik nog wat hap snap les, maar over een paar weken hoop ik hier wat meer structuur in te kunnen aanbrengen. Het onderwijs is hier zo anders dan in Nederland, maar de liefde voor de kinderen en de gedrevenheid van de teachers is hetzelfde.

Tijdens het eten voel ik me af en toe net in een Charles Dickens film zitten. Er wordt deels buiten gekookt in ernorme pannen, zo groot als de drinkbak van mijn pony’s. Als de bel gaat, pakken alle kinderen een metalen bord en wachten in de rij geduldig tot ze aan de beurt zijn. De jongens en meisjes in aparte rijen. Als het niet stil genoeg is, slaat de hoofdkok met de lepel op de pan, roept om stilte en wacht tot het weer stil is. Ik mag drie keer per dag opscheppen en dat is volgens mij een grote eer. Mijn grootste flater bestond eruit, dat ik niet wist wat het luiden van de bel betekende. Toen ik na ruim een kwartier beneden kwam, stonden alle kinderen geduldig te wachten inclusief het ondersteunend personeel. Geen boze gezichten, maar lachende kinderen, die super beleefd zeiden: Good evening, mem and thank you mem. Ik schaamde me dood, maar zij vonden het kennelijk heel gewoon. De kinderen eten allemaal zittend op de grond en met hun handen. Een keer per dag krijgen ze een kopje thee en voor de rest van de dag drinken ze water. Het SSC is een geintegreerde school, wat inhoud dat gehandicapte en niet gehandicapte kinderen bij elkaar zitten. Veel kinderen zorgen voor een ander gehandicapt kind. Zij zorgen ervoor dat ze te eten krijgen, bij het naar het toilet gaan etc. Ik moet wel vaak slikken als ik de kinderen zie strompelen of kruipen over de grond. Een aantal kinderen zijn zwaar gehandicapt en er is geen geld voor een operatie. ’s Avonds als de kinderen gaan slapen liggen ze met z’n allen in een vrij kleine kamer gewoon op de grond. Meestal zonder kussen, matje of laken. Toch maken de kinderen geen ongelukkige indruk. Integendeel zelfs. Ze zijn heel vrolijk, lachen altijd en komen nog steeds aanrennen als ze me zien. Ik hoop dat ik in de toekomst voor deze kinderen wat kan betekenen en dat ik gehandicapte kinderen via sponsoring kan helpen. Vandaag heb ik gehoord, dat een aantal kinderen een hoortoestel nodig hebben, zodat ze kunnen horen en misschien kunnen leren praten. Ik heb al toegezegd, dat ik me hiervoor sterk wil maken. Jullie horen hier binnenkort meer over.