Karen's weblog

Sinds gisteren ben ik gearriveerd in het Social Service Centre (SSC) in Bangalore en heb ik weer toegang tot het internet. Ik heb zojuist een fantastische introductieweek achter de rug met enorm veel verschillende belevenissen. In Uscha Kirana had ik een prachtig appartement midden in de natuur. Voor mijn gevoel leek het net Cuba met om je heen palmbomen en apen die door de bomen slingerden. De bewoners zelf waren niet zo gecharmeerd van de apen en met kattepulten werden ze weggejaagd, omdat ze anders de gedekte tafels plunderden. In Uscha Kirana was geen luxe, maar een overweldigende natuur. ’s Morgens werd je wakker van de geluiden van de verschillende vogels, onder andere het geschreeuw van papegaaien. Vanuit mijn bed kon ik de gestreepte eekhoorns door de bomen zien dartelen evenals een hele familie aap. In mijn kamer zaten gekko’s die een fluitend geluid maakten, waardoor je soms wakker schrok. Kortom echt een omgeving voor mij. Hier kregen we lezingen van verschillende beroemdheden. Zo kregen we een lezing over de Indiase cultuur en filosofie en bij het opkomen van de zon yogalessen van een autoriteit op dit gebied. Dhr Arun Madhavan heeft verschillende boeken over yoga op zijn naam staan. Een lezing van een wereldberoemde neurochirurg was ook heel indrukwekkend. Dr. Thimappa Hegde is beroemd geworden met de operatie van een siamese tweeling.

het paleis van de sultan in Mysore

We zijn ook nog twee dagen naar Mysore geweest, een stad met een prachtig groot paleis van de sultan. Jammer genoeg mocht je niet fotograferen in het paleis en heb ik dus geen foto’s van het paleis van binnen. In Mysore heb ik een salamakamies gekocht. Dit is net als de sari een traditionele dracht van Indiase vrouwen en bestaat uit een broek met tuniek en bijpassende sjaal. Omdat de wegen vaak erg slecht zijn en op snelwegen koeien, schapen, geiten en fietsers, riksja’s etc. zijn, duurt de reis per auto erg lang. In India is het nagenoeg onmogelijk om sneller met de auto te reizen dan een gemiddelde van 40 km per uur. De rit van Usha Kirana naar Mysore duurde 4 uur en was slechts 140 km.

5 minutes of fame

De Indiase mensen zijn erg aardig en nieuwsgierig. Ze staren je openlijk aan, vragen vaak waar je vandaan komt en willen vervolgens met je op de foto. Foto’s met westerlingen erop is denk ik een soort van statussymbool. In het SSC vinden ze het ook geweldig dat er iemand van Europa op bezoek is, en iedereen wil je constant een handgeven. Als je langs de kinderen loopt staan ze onmiddellijk op, groeten en zeggen: ” Hello Miss, how are you”. De kinderen zwaaien ook de hele tijd naar je en zijn uiterst beleefd en vriendelijk. Ik voel me af en toe net iemand van de koninklijke familie. Toen ik gisteren in het SSC aankwam, stonden alle kinderen en het personeel in lange rijen op mij te wachten en kreeg ik een mandje bloemen aangereikt. Op de grond hadden ze met wit zand “Welcome Karen Eeuwijk” geschreven. Ik werd toegezongen met een welkomslied en allemaal stralende gezichtjes. Vandaag ben ik in de verschillende klassen gaan kijken naar de lessen. De kinderen zitten op de grond in een kaal lokaal en hebben nauwelijks faciliteiten. De meeste gehandicapte kinderen zitten in een aparte klas en het was wel even slikken om te zien hoe weinig materiaal er voor deze kinderen voor handen is. Gelukkig zijn leerkrachten hier erg gedreven en de meeste kinderen maken beslist geen ongelukkige indruk. (behalve een klein jongetje, dat de hele tijd moest huilen omdat hij bang voor mij was, hij had nog nooit een westerling gezien) Ik ben benieuwd wat ik morgen te zien krijg en wat ik eventueel kan gaan doen. Ik houd jullie op de hoogte.