Karen's weblog

1e t/m 5e standard met teacher Mrs. Juliet

altijd lachende kinderen in het SSC

Ik ben nu al drie weken aan het werk in het SSC en het bevalt me nog steeds heel goed. Zo langzamerhand begin ik een beetje door te krijgen hoe het hier allemaal aan toegaat. De Engelse boeken die de kinderen gebruiken zijn, zoals ik al eerder schreef erg moeilijk en naar mijn mening ook niet echt effectief om goed Engels mee te leren. De slimste kinderen uit de klas leren er wel redelijk Engels mee, maar voor veel kinderen is het echt te moeilijk. De teachers hebben echter geen keus wat betreft het lesmateriaal, want deze methode is door de “Government of Tamilnadu” voorgeschreven. De lesboeken krijgen ze van de “Government” en ook de bij behorende examens, die drie keer per jaar moeten worden afgenomen. Op vaste dagen en tijdstippen krijgen de kinderen deze examens en ze hebben net 9 dagen van examens achter de rug. De kinderen leren hier heel hard voor en zowel de kinderen als de teachers zijn best zenuwachtig over de uitslagen. De kinderen met de hoogste scores worden op een bord genoteerd in de kamer van de directeur. De “Government” schrijft ook voor, dat de kinderen van de 1e t/m de 5e standards bij elkaar in dezelfde groep moeten zitten. Omdat alleen de 5e standard examens heeft, zitten deze kinderen in een apart lokaal samen met de teacher examens te maken en blijft de rest van de standards alleen achter. Af en toe gaat de teacher even kijken of het goed gaat. Deze week heb ik de groepen, die alleen zitten overgenomen en Engels gegeven. Wel een hele uitdaging, omdat de kinderen nauwelijks Engels kunnen verstaan. Als je wat tegen ze zegt, herhalen ze dat onmiddellijk, want dat zijn ze gewend om te doen. Maar het lukt wel en de kinderen blijven het heel leuk vinden als ik kom en als ik weer wegga komen ze allemaal een handje geven en bedanken. Vanaf nu hebben de kinderen 4 dagen vakantie en heb ik de tijd om een goede planning te maken en lesmateriaal uitgebreid te bekijken.

de bruin-wit geblokte schooluniformen

Zoals ik al eerder schreef, is het SSC een geintegreerde school met zowel gehandicapte als niet gehandicapte kinderen. De geestelijk gehandicapte kinderen zitten allemaal in een aparte groep en zijn te herkennen aan de bruin-wit geblokte schooluniformen. Als alle kinderen er zijn, zitten er 35 gehandicapte kinderen in een klein lokaaltje op de grond. Er is nauwelijks ruimte genoeg voor de kinderen en ook nauwelijks materiaal. Het is wel even slikken als je deze kinderen bij elkaar ziet zitten in zo’n klein donker lokaaltje met weinig tot geen faciliteiten. Volgende week ga ik inkopen doen, om voor deze gehandicapte kinderen materiaal aan te schaffen. Omdat ze graag naar muziek luisteren wil ik muziekinstrumentjes voor ze kopen, of misschien zelf maken.

De gehandicapte kinderen met een normale intelligentie zitten gewoon bij de andere kinderen in de groep zonder extra hulpmiddelen. Aan het SSC is een fysiotherapeut en een remedial teacher verbonden, die op regelmatige basis oefeningen met de kinderen doen.

dove kinderen doen ademhalingsoefeningen

blinde kinderen stempelen met groente

De blinde en dove kinderen moeten echter wel de gewone lessen volgen en hopen, dat ze hulp krijgen van andere kinderen. Dat dit voor veel kinderen erg moeilijk is, moge duidelijk zijn. Omdat de kinderen allemaal van zeer arme afkomst zijn en het SSC van sponsoring afhankelijk is, is er voor deze kinderen geen geld om extra hulpmiddelen aan te schaffen. De remedial teacher vertelde, dat hij graag hoortoestellen zou willen aanschaffen, zodat een vijftal kinderen in staat zullen zijn om te leren spreken. Ook wilde hij graag extra hulpmiddelen aanschaffen voor de blinde kinderen. Ik heb hem al toegezegd, dat ik zal zorgen voor sponsoring en dat ik waarschijnlijk de 2300 euro, die hiervoor nodig zijn wel bij elkaar krijg. Ik vind het onvoorstelbaar dat kinderen afhankelijk zijn van sponsoring om te kunnen leren spreken. Voordat ik uit Nederland vertrok, heb ik bij de Triodos bank een aparte rekening geopend om sponsorgeld te kunnen inzamelen. Ik hoop dat als jullie mijn weblog lezen, bereid zijn om een bedrag(je) te storten voor de gehandicapte kinderen van het SSC. Het kan voor een aantal kinderen een wereld van verschil uitmaken en een kans op een betere toekomst. Het rekeningnummer van de Triodos bank is: 19.83.14.639 t.n.v. K.H.J. van Eeuwijk. (helaas was het niet mogelijk om het op naam van het SSC te zetten)

het 5 jarige dove meisje Sathya

In het hostel woont ook een klein doof meisje Sathya van 5 jaar dat mijn hart heeft gestolen. Ze is voor 100% doof en voor haar heeft een hoorapparaat dus geen zin. Ze kan alleen maar klanken uitstoten en lacht de hele dag. Als ze lacht, is het voor mij alsof de zon gaat schijnen. Je hoort haar de hele dag, overal bovenuit en dat is heel aandoenlijk. Zo’n klein meisje zonder familie en alleen in een hostel. Ook voor Sathya ga ik extra materiaal aanschaffen.

Ik hoop, dat binnenkort de dove kinderen dankzij sponsoring kunnen beginnen met hun spraakles.

buiten wordt gegeten

dit meisje zorgt voor het blinde jongetje

de hoofdkok in de keuken

huisjes in Vandalur

biddende kinderen voor de maaltijd

Engelse les in de 4e standard

geen tafels en stoelen in de primary school

dansend met gehandicapte kinderen

dansende kinderen

afwas buiten op het beton

Het is al weer een week geleden dat ik in het Social Service Centre arriveerde en ik begin al een beetje te wennen. De mensen van de staff en de kinderen zijn bijzonder aardig ende kinderen bijven je enthousiast groeten en salueren ook al komen ze je meerdere keren per dag tegen. Ik was van plan om eerst een week de Engelse lessen te observeren en daarna pas zelf les te gaan geven, maar daar is niets van gekomen. Na een halve dag was ik al aan het lesgeven omdat de Engelse teacher me hier al meerdere keren om had gevraagd. Ik had dan ook nog geen plan gemaakt, wat ik zou kunnen doen en wanneer. Gewoon beginnen en kijken wat je kunt doen en zien hoe de kinderen reageren. De school is verdeeld in Standards. De 1e tot en met de 5e Standard is de Primary School en de kinderen in deze groepen hebben 1 leerkracht. Kinderen in India gaan vanaf hun 5e jaar naar school, dus de jongste kinderen zijn vijf jaar oud. De 6e tot en met de 10e Standard vormt de High School. Na High School kunnen de kinderen nog naar een College gaan, tenminste als ze goed kunnen leren. De Engelse lessen hier bestaan uit het kunnen opdreunen van teksten en precies weten, hoe de je woorden moet schrijven in het Engels. De teksten, die de kinderen moeten leren zijn zo moeilijk, dat ik ze zelf niet eens begrijp, laat staan de kinderen. Veel kinderen begrijpen dan ook niet wat ze precies uit hun hoofd moeten leren. Ze geven wel exact antwoord op de gestelde vragen uit het boek, maar als je de vragen iets veranderd, weten ze vaak niet wat je bedoelt. Van mijn zus Inge, die docente Engels is, heb ik eenvoudig boekjes gekregen en deze heb ik meegenomen en de kinderen laten lezen. Ook stelde ik vragen over de tekst, legde ik woorden uit en maakte dingen aanschouwelijk. De kinderen zijn dat niet gewend, maar vonden het wel erg leuk om zo les te krijgen. De Engelse teacher vond het volgens mij ook wel leuk, want ze veranderde daarna haar lessen, legde woorden uit etc. Je had de verbaasde gezichten van de kinderen eens moeten zien! Met de jongste kinderen heb ik allerlei spelletjes gedaan en liedjes aangeleerd. Zij krijgen Engelse les door naar een dvd te kijken, maar ook dit wordt niet uitgelegd door de eigen teacher of herhaald. Tot nu toe geef ik nog wat hap snap les, maar over een paar weken hoop ik hier wat meer structuur in te kunnen aanbrengen. Het onderwijs is hier zo anders dan in Nederland, maar de liefde voor de kinderen en de gedrevenheid van de teachers is hetzelfde.

Tijdens het eten voel ik me af en toe net in een Charles Dickens film zitten. Er wordt deels buiten gekookt in ernorme pannen, zo groot als de drinkbak van mijn pony’s. Als de bel gaat, pakken alle kinderen een metalen bord en wachten in de rij geduldig tot ze aan de beurt zijn. De jongens en meisjes in aparte rijen. Als het niet stil genoeg is, slaat de hoofdkok met de lepel op de pan, roept om stilte en wacht tot het weer stil is. Ik mag drie keer per dag opscheppen en dat is volgens mij een grote eer. Mijn grootste flater bestond eruit, dat ik niet wist wat het luiden van de bel betekende. Toen ik na ruim een kwartier beneden kwam, stonden alle kinderen geduldig te wachten inclusief het ondersteunend personeel. Geen boze gezichten, maar lachende kinderen, die super beleefd zeiden: Good evening, mem and thank you mem. Ik schaamde me dood, maar zij vonden het kennelijk heel gewoon. De kinderen eten allemaal zittend op de grond en met hun handen. Een keer per dag krijgen ze een kopje thee en voor de rest van de dag drinken ze water. Het SSC is een geintegreerde school, wat inhoud dat gehandicapte en niet gehandicapte kinderen bij elkaar zitten. Veel kinderen zorgen voor een ander gehandicapt kind. Zij zorgen ervoor dat ze te eten krijgen, bij het naar het toilet gaan etc. Ik moet wel vaak slikken als ik de kinderen zie strompelen of kruipen over de grond. Een aantal kinderen zijn zwaar gehandicapt en er is geen geld voor een operatie. ’s Avonds als de kinderen gaan slapen liggen ze met z’n allen in een vrij kleine kamer gewoon op de grond. Meestal zonder kussen, matje of laken. Toch maken de kinderen geen ongelukkige indruk. Integendeel zelfs. Ze zijn heel vrolijk, lachen altijd en komen nog steeds aanrennen als ze me zien. Ik hoop dat ik in de toekomst voor deze kinderen wat kan betekenen en dat ik gehandicapte kinderen via sponsoring kan helpen. Vandaag heb ik gehoord, dat een aantal kinderen een hoortoestel nodig hebben, zodat ze kunnen horen en misschien kunnen leren praten. Ik heb al toegezegd, dat ik me hiervoor sterk wil maken. Jullie horen hier binnenkort meer over.

Sinds gisteren ben ik gearriveerd in het Social Service Centre (SSC) in Bangalore en heb ik weer toegang tot het internet. Ik heb zojuist een fantastische introductieweek achter de rug met enorm veel verschillende belevenissen. In Uscha Kirana had ik een prachtig appartement midden in de natuur. Voor mijn gevoel leek het net Cuba met om je heen palmbomen en apen die door de bomen slingerden. De bewoners zelf waren niet zo gecharmeerd van de apen en met kattepulten werden ze weggejaagd, omdat ze anders de gedekte tafels plunderden. In Uscha Kirana was geen luxe, maar een overweldigende natuur. ’s Morgens werd je wakker van de geluiden van de verschillende vogels, onder andere het geschreeuw van papegaaien. Vanuit mijn bed kon ik de gestreepte eekhoorns door de bomen zien dartelen evenals een hele familie aap. In mijn kamer zaten gekko’s die een fluitend geluid maakten, waardoor je soms wakker schrok. Kortom echt een omgeving voor mij. Hier kregen we lezingen van verschillende beroemdheden. Zo kregen we een lezing over de Indiase cultuur en filosofie en bij het opkomen van de zon yogalessen van een autoriteit op dit gebied. Dhr Arun Madhavan heeft verschillende boeken over yoga op zijn naam staan. Een lezing van een wereldberoemde neurochirurg was ook heel indrukwekkend. Dr. Thimappa Hegde is beroemd geworden met de operatie van een siamese tweeling.

het paleis van de sultan in Mysore

We zijn ook nog twee dagen naar Mysore geweest, een stad met een prachtig groot paleis van de sultan. Jammer genoeg mocht je niet fotograferen in het paleis en heb ik dus geen foto’s van het paleis van binnen. In Mysore heb ik een salamakamies gekocht. Dit is net als de sari een traditionele dracht van Indiase vrouwen en bestaat uit een broek met tuniek en bijpassende sjaal. Omdat de wegen vaak erg slecht zijn en op snelwegen koeien, schapen, geiten en fietsers, riksja’s etc. zijn, duurt de reis per auto erg lang. In India is het nagenoeg onmogelijk om sneller met de auto te reizen dan een gemiddelde van 40 km per uur. De rit van Usha Kirana naar Mysore duurde 4 uur en was slechts 140 km.

5 minutes of fame

De Indiase mensen zijn erg aardig en nieuwsgierig. Ze staren je openlijk aan, vragen vaak waar je vandaan komt en willen vervolgens met je op de foto. Foto’s met westerlingen erop is denk ik een soort van statussymbool. In het SSC vinden ze het ook geweldig dat er iemand van Europa op bezoek is, en iedereen wil je constant een handgeven. Als je langs de kinderen loopt staan ze onmiddellijk op, groeten en zeggen: ” Hello Miss, how are you”. De kinderen zwaaien ook de hele tijd naar je en zijn uiterst beleefd en vriendelijk. Ik voel me af en toe net iemand van de koninklijke familie. Toen ik gisteren in het SSC aankwam, stonden alle kinderen en het personeel in lange rijen op mij te wachten en kreeg ik een mandje bloemen aangereikt. Op de grond hadden ze met wit zand “Welcome Karen Eeuwijk” geschreven. Ik werd toegezongen met een welkomslied en allemaal stralende gezichtjes. Vandaag ben ik in de verschillende klassen gaan kijken naar de lessen. De kinderen zitten op de grond in een kaal lokaal en hebben nauwelijks faciliteiten. De meeste gehandicapte kinderen zitten in een aparte klas en het was wel even slikken om te zien hoe weinig materiaal er voor deze kinderen voor handen is. Gelukkig zijn leerkrachten hier erg gedreven en de meeste kinderen maken beslist geen ongelukkige indruk. (behalve een klein jongetje, dat de hele tijd moest huilen omdat hij bang voor mij was, hij had nog nooit een westerling gezien) Ik ben benieuwd wat ik morgen te zien krijg en wat ik eventueel kan gaan doen. Ik houd jullie op de hoogte.