Karen's weblog

Het is al weer een maand geleden, dat ik een bericht schreef op mijn weblog. Zoals ik al eerder schreef heb ik het best druk en mijn productiviteit is door de hitte hier niet optimaal. Bovendien heb ik zeer regelmatig geen elektriciteit en kan dan niet aan mijn weblog werken. Vorige week ben ik ziek geworden en dat heeft een week geduurd. Ik had net als de meeste kinderen van het hostel oogontsteking gekregen en voelde me behoorlijk ziek. Daarna heb ik een tijdje geen internetverbinding gehad. Op zo’n moment realiseer je je hoe fijn het is om regelmatig even te skypen, zeker als je niet in orde bent. Gelukkig ben ik nu weer beter en ben net terug van een paar daagjes Mamallapuram. Mamallapuram is een toeristisch dorpje aan de kust en daar ben ik al een paar keer eerder naar toe geweest met Babs en Anne, die ik heb leren kennen tijdens de introductieweek. Heerlijk om twee dagen Nederlands te spreken en te kunnen ventileren over de grote en kleine irritaties die je tegen komt als vrijwilligster in India. Als vrijwilligster loop je toch tegen de nodige problemen aan en het is fijn om daar met anderen, die in dezelfde situatie zitten over te praten. Na een paar dagen ben ik weer vol goede moed en zin terug gekeerd naar het hostel en mijn eigen klasje.

In mijn vorige stukje schreef ik al dat de timmerman was begonnen met het maken van een speciaal meubelstuk en inmiddels is het af en in gebruik genomen. Het is een halfronde tafel geworden met in het midden plaats voor de “special teacher”. Het ringsysteem bestaat uit 6 geluidskastjes, die verbonden zijn met de teacher. Ieder kind heeft een koptelefoon op, dat verbonden is met zo’n geluidskastje en dat individueel wordt ingesteld. Alle kinderen kunnen tegelijkertijd de teacher, zichzelf en de andere kinderen horen.

De teacher heeft een microfoontje, waarmee hij alle kinderen tegelijk een mondelinge opdracht kan geven. De eerste keer dat de kinderen hiermee aan het werk gingen was ik daarbij. Heel bijzonder om te mogen meemaken dat kinderen voor het eerst hun eigen naam horen en oefenen om hun naam uit te spreken. De les duurde niet langer dan zo’n 40 minuten. Toen waren de kinderen moe en stonden hun oogjes wat glazig van alle geluiden die ze hadden gehoord. Sathya het kleine meisje waar ik al eerder over heb verteld, hoorde ik later geluiden oefenen die ze nog nooit eerder had gemaakt!

Vorige week zaterdag zijn we met 9 kinderen naar een Speech and Hearing Center in Chennai geweest. Daar hebben alle kinderen een gehoortest gekregen en is er een mal gemaakt van hun oren, om het hoortoestel goed passend te maken. De kinderen waren de dag van te voren hiervan op de hoogte gesteld en waren heel zenuwachtig. Ze vroegen wat ze aan moesten en hoe ze hun haar moesten doen etc. Natuurlijk allemaal in gebarentaal. De volgende dag stonden ze al veel te vroeg klaar in hun mooiste kleren en hun haren prachtig ingevlochten. De taxi die was besteld kwam 3/4 uur later en was een gammele bestelbus. Een deur kon niet goed dicht en onderweg naar Chennai werd door verschillende automobisten hierop gewezen. Het Centrum was een piepklein bedrijfje dat heel primitief oogde. De kinderen vonden het heel erg spannend en toen er een mal van hun oren gemaakt werd, moesten een aantal kinderen huilen. Het duurde uren voordat alle onderzoeken en afdrukken gereed waren en we weer terug konden naar het hostel. Ik was blij dat we besloten hadden om met de taxi en niet met de bus te gaan, want de kinderen zijn duidelijk niet gewend aan verkeer. Ze liepen zo de straat op en doordat ze niet kunnen horen, ontstonden gevaarlijke situaties. Gelukkig is alles goed verlopen en op de terugweg zijn we in een wegrestaurant gaan eten. Voor deze kinderen een hele belevenis, want ze zitten nooit in een auto en komen ook nooit in een restaurant. Veel kinderen vielen tijdens de reis terug in slaap en zelfs de volgende dag waren de kinderen nog bekaf van hun avontuur.

Na een week waren de toestellen klaar en konden de kinderen hun hoortoestel uitproberen. Heel bijzonder om hun verbaasde gezichten te zien, toen ze allerlei geluiden hoorden. Woorden zeggen de kinderen natuurlijk nog niet veel en daarom probeerden we verschillende geluiden. Knippen met de vingers, klappen, het rinkelen van een belletje en het geluid van de metalen borden, die je steeds hoort als het etenstijd is. De verbaasde gezichten van de kinderen, toen ze de geluiden hoorden, staat me nog steeds bij en vond ik heel ontroerend om te zien. Nu zie je de kinderen vol trots rondlopen met hun hoortoestel en elke dag is voor hen weer een totaal nieuwe ervaring. Geweldig om dankzij de sponsoring dove kinderen de mogelijkheid te bieden om te kunnen horen en te leren praten. Volgens de “special teacher” duurt het een aantal maanden of zelfs een jaar, voordat de kinderen leren praten. Dit is sterk afhankelijk van de mate waarin de kinderen nog restgehoor hebben en hun intelligentie. De hoortoestellen waren begroot op zo’n 400 euro, maar in het Speech and Hearing Center bleken de geschikte toestellen vier keer zo duur te zijn. Ook de speciaal op maat gemaakte tafel bleek veel duurder uit te vallen dan was begroot. In totaal heb ik nu al zo’n 3000 euro uitgegeven aan speciale voorzieningen voor de dove en slechthorende kinderen. Dat is ongeveer 168.000 roepies. Een enorm bedrag voor de mensen hier, omdat een leerkracht gemiddeld zo’n 6000 roepies (100 euro) per maand verdient. Zonder sponsoring was het voor hen onmogelijk om deze voorzieningen aan te schaffen.

Inmiddels heb ik al ruim 2000 euro aan sponsorgeld ontvangen en lopen er nog allerlei acties om geld in te zamelen. Stichting Mariamma wil graag alle mensen, die mij gesponsord hebben een nieuwsbrief sturen, maar niet van iedereen heb ik adressen. Daarom een verzoek om via e-mail je adres even door te mailen, zodat ik die aan Mariamma kan doorgeven. ([email protected]) Nogmaals heel hartelijk bedankt voor de sponsorbijdragen en op de foto’s kun je zien wat het voor deze kinderen betekent.