Karen's weblog

Dit stukje over tradities in India had ik al wat eerder geschreven maar nog niet op de weblog geplaatst. Vlak nadat ik het had geschreven werd ik ziek en heb een week op bed gelegen. Ik had een onsteking van mijn maagslijmvlies en was genoodzaakt een arts te raadplegen. Gelukkig was ik een keer bij de voorzitter van het SSC, die arts is, thuis op bezoek geweest en in hem had ik vertrouwen. Ik kreeg een spuit en 4 soorten pillen en na een paar dagen was ik weer opgeknapt. Ik moet eerlijk toegeven, dat als je je zo beroerd voelt als ik me de vorige week voelde, er niets aan is in een vreemd land en je wel heel erg naar je eigen bed gaat verlangen. Maar dat is gelukkig weer voorbij en de laatste twee dagen heb ik met veel plezier weer Engelse les gegeven.

India is een land met een zeer oude historie en toen wij in Nederland nog zeer primitief leefden, was hier al een bloeiende cultuur. In allerlei literatuur had ik al gelezen, dat India met een been in de 21 eeuw staat en met het andere been nog in de Middeleeuwen. Nu ik een paar maanden in India woon, heb ik zelf kunnen ervaren wat ze daar mee bedoelen. Bijna iedereen heeft op het moment een mobiele telefoon en ook televisie zie je in de meest armoedige hutjes staan. Maar de hutjes mogen dan wel een televisie hebben, maar geen water, geen toilet en gekookt wordt er op open vuur. Ook hier in het hostel hebben ze een computerklas, waar kinderen computerles kunnen krijgen, maar de kok van het hostel kookt dagelijks voor ongeveer 100 personen in de open lucht met al het hout dat hij kan vinden of krijgen. Ook plastic en geverfd hout wordt dagelijks gebruikt en verbrand. Bij ons natuurlijk ondenkbaar omdat iedereen weet hoe ongezond het is.

Een stofzuiger bijvoorbeeld hebben ze niet en de vloeren worden geveegd met takkenbossen. Voor mij natuurlijk erg wennen, want ik had daar nog nooit mee schoongemaakt. Schoonmaken is iets wat de Indiers wel dagelijks doen, maar echt schoon wordt het niet. Ze vegen de vloer, daar waar gelopen wordt, maar verder niet en het vuil hoopt zich natuurlijk op in de hoeken. Ook in de keukens wordt op die manier schoongemaakt en ratten, muizen en kakkerlakken kom je regelmatig tegen. De vuilnisophaaldienst bestaat hier niet in Vandalur en al het afval wordt gewoon over de muur, heg of op straat gegooid. Als je dan weet dat het hier erg warm en vochtig is, dan kun je je misschien voorstellen hoe het er hier uitziet en ruikt. Waar de Indiers wel erg schoon op zijn, is hun kleding. Oudere vrouwen lopen bijna allemaal in de meest fantastische sari’s en deze worden elke dag gewassen. Prachtige sari’s van katoen, zijde of een mengeling hiervan en soms ook synthetische sari’s. Alle vrouwen dragen gouden sieraden, want dat hoort erbij, zelfs als je weinig tot geen geld hebt. In Mamallapuram zag ik twee vrouwen in sari’s de vuinisbakken legen met gouden sieraden en oorbellen in. Kleding is hier sowieso erg belangrijk en de kinderen van het hostel vertellen me elke dag weer hoe “super” ik eruit zie. Als ik wat anders aan heb, of mijn haar anders doe, zien ze dat meteen en komen me massaal complimentjes geven. Zowel de jongens als de meisjes. Op de foto’s lijken de kinderen van het hostel allemaal heel rijk, met hun prachtige kleding en sieraden, maar schijn bedriegt. De kleren die ze hebben zijn bijna allemaal geschonken door sponsoren. Regelmatig ontvangt het hostel zakken vol gebruikte kleding, die wordt gesorteerd en aan de kinderen wordt gegeven. Bovendien zie je op de foto’s ook niet de scheuren en gaten, die vaak in de gekregen kleding zitten. Zoals ik al eerder schreef, wassen de kinderen hun eigen kleding met koud water en een stuk zeep, buiten op het beton. Uitwringen en dan het dak op, om de was te laten drogen. Het dak van het hostel hangt dan ook altijd vol met was en vorige maand heb ik nieuwe waslijnen en knijpers gekocht voor de kinderen van het hostel. Voor die tijd legden veel kinderen hun was gewoon op de grond of het waaide op de grond en daar werd de was natuurlijk niet schoner van. Schoenen worden hier in het hostel nauwelijks gedragen en iedereen loopt op blote voeten. Ook buiten op straat lopen veel mensen op blote voeten. In huis hoor je altijd je schoenen uit te doen en zelfs in veel winkels is dat de gewoonte. Wel gek om de supermarkt binnen te gaan op blote voeten. De eerste keer was ik bang, dat ik mijn schoenen kwijt zou raken, maar dat schijnt hier niet te gebeuren. Vrouwen die getrouwd zijn dragen zilveren teenringen. Zilveren enkelbandjes en armbanden draagt ook iedere vrouw, kind en zelfs pasgeboren baby’s in Tamil Nadu. Vorige maand heb ik ook teenringen en enkelbandjes aangeschaft en ze vinden het geweldig, dat ik deze Tamilse traditie heb gekocht en draag. Meestal draag ik ook Indiase kleding, omdat deze veel koeler is dan mijn eigen kleding. De traditionele dracht bestaat uit een wijde broek met daar overheen een tuniek met een bijpassende lange sjaal. Eigenlijk hoor ik deze kleding niet meer te dragen, omdat ik de 50 jaar al ben gepasseerd. Na je 50 ste hoor je uitsluitend sari’s te dragen. Ik ben nog wel van plan om een sari aan te schaffen, maar het is er nog niet van gekomen en het is ook best ingewikkeld om een sari om te knopen. Een sari bestaat uit een lap van zo’n 6 meter, die met plooien wordt gedragen. Daaronder een lange rok en een korte blouse van dezelfde stof, die de buik vrij laat. De blouse heeft korte mouwen, want geen mouwen hoort hier niet en wordt als erg uitdagend beschouwd. In het hostel loop ik meestal met kleding zonder mouwen, maar zodra ik weg ga, doe ik een blouse met mouwtjes erover heen. Ook heb ik me aangewend om elke dag een bindi op mijn voorhoofd te plakken. Bindi’s zijn kleine of grotere stickers in allerlei vormen en kleuren en wordt door bijna iedere vrouw tussen de wenkbrauwen geplakt. Dit heeft geen religieuze betekenis, maar is alleen voor de sier. Deze bindi’s zijn te koop in duizenden verschillende vormen, kleuren met glitters en kleine steentjes en er is een levendige handel in. Bijna elke winkel verkoopt wel bindi’s. Als je al die vrouwen ziet lopen met hun prachtige sari’s aan, op blote voeten of op slippers en met hun sieraden om, waan je je in een sprookje van duizend en een nacht. Na bijna drie maanden in India kan ik er nog steeds van genieten, om al die mooie kleurige en vol goud en zilver bestikte kleding te zien. Ik voel me dan vaak een grijze muis tussen al die uitbundige kleding.

Mano, die het hostel runt heeft een paar weken terug een baby gekregen en woont weer tijdelijk bij haar ouders. Is een vrouw in verwachting, dan schrijft de traditie voor, dat ze in de 7e maand van de zwangerschap terugkeert naar haar ouders. Daar blijft ze tot de baby 3 of 6 maanden oud is. Dan pas mag ze weer terug naar haar eigen huis. De traditie in India schrijft voor, dat de ouders de huwelijkspartner uitzoeken. In de meeste gevallen ontmoeten de jongen en het meisje elkaar pas als ze zich gaan verloven of tijdens de huwelijksplechtigheid. Meestal wonen de jonggehuwden bij de ouders van de man in en bij Mano is dat ook het geval. Tot de baby 45 dagen oud is, mag de vrouw zich niet in de openbaarheid vertonen en ook geen visite ontvangen. De baby mag niet vertoond worden aan anderen, dan alleen de zeer naaste familieleden. Het brengt ongeluk om hiervan af te wijken. Luiers mogen ook niet gebruikt worden tot de baby 3 maanden oud is en tot die tijd gebruiken ze doeken, die in stukken zijn gescheurd. Kleren en babyspulletjes worden ook niet aangeschaft, totdat de baby is geboren. Een pasgeboren baby mag ook geen nieuwe kleertjes aan, maar alleen gebruikte kleren. Mano is in het ziekenhuis middels een keizersnee bevallen van een dochtertje. In 90% van de gevallen worden de baby’s hier geboren via de keizersnee, omdat de doktoren daar meer aan verdienen. Toen de baby net was geboren zijn we ’s nachts naar het ziekenhuis geweest om de baby te bewonderen. We hebben een paar uur zitten wachten met een grote groep familieleden en toen mochten we (natuurlijk ook weer op blote voeten) via een niet al te schoon steegje achterom even in de OK kijken naar de baby. Ik hoop niet dat ik het ziekenhuis ooit nodig heb, want het was in mijn ogen nogal primitief en niet echt hygienisch. Op de foto’s zie je de kleine Angelina Jolie met zwarte vlekjes op de wang en op het voorhoofd en getekende wenkbrauwen. Ook onder de voetzooltjes heeft ze zwarte punten. Dit om alle kwade invloeden af te wenden. Heerlijk om zo’n kleine baby van zo dichtbij mee te mogen maken en Mano noemt mij de “grandmother” van haar baby.