Karen's weblog

Kerst is net voorbij en oud en nieuw zal over een paar dagen worden gevierd. Ook hier vieren ze oud en nieuw met veel vuurwerk heb ik gehoord.

stoere kinderen voor het SSC gebouw met hun kerstgroet

kerst in het SSC met vriendinnen

tussen "mijn "kinderen in op het stoepje van het SSC kantoor

Het was voor mij wel een hele vreemde kerst, zo ver van huis en zonder familie. Omdat de meeste mensen in Tamil Nadu christen zijn, wordt kerst hier uitgebreid gevierd. Veel huizen zijn versierd met plastic kerststerren en kerstlichtjes. De rijkere huizen hebben soms een nepkerstboom versierd met allerlei kerstspulletjes en knipperende lichtjes. Ook hier in het SSC staat een kerstboom en hebben ze een kersttafel met allerlei poppetjes erop en ook een echte kerststal. In de weken voorafgaande aan de kerst, is twee keer een grote groep mensen van de katholieke kerk langs geweest en hielden een soort kerkdienst voor de kinderen. Er was zelfs een keer een kerstman, die heel gek deed en cadeautjes uitdeelde aan de kinderen. De kinderen vonden het prachtig en genoten volop van de christelijke verhalen en liedjes. Er waren zelfs een paar liedjes bij, die ik kende en kon meezingen, omdat ze in het Engels werden gezongen.

met nieuwe gesponsorde kleren op de knieen tijdens de kerstdienst

De week voor kerst heb ik met de kinderen kerstliedjes gezongen en kregen ze een kleurplaat van een kerstboom. De liedjes “Jingle bells” en “I wish you a merry Christmas” kenden ze al een klein beetje, dus dat kwam goed uit. De kerstkleurplaat vonden ze fantastisch en volgens mij hadden ze nog nooit zoiets gedaan. Zelfs de kinderen van de High School kwamen kijken naar de kleurplaat en twee teachers vroegen of ze ook een kleurplaat mochten maken. Ik had mijn eigen klasje een beetje versierd met wat kerstspulletjes die ik in Mamallapuram had gekocht. Ook had ik voor alle slaapkamers van de kinderen kerstversiering met knipperende lichtjes gekocht. Er is niet zo heel veel voor nodig, om de kinderen van het hostel erg blij te maken. Steeds opnieuw kwamen ze me vertellen hoe geweldig ze het allemaal vonden.

een kerstkleurplaat is voor de kinderen iets heel bijzonders

de geestelijk gehandicapte Lakshimi zit dagelijks bij mijn klasje

Op 1e kerstdag ben ik om 3.45 uur op gestaan en samen met mevr. Kousalya naar de “Mess” in Tamberam geweest. Tamberam is een dorp ongeveer 10 km verder en daar staat een katholieke kerk. De kerk was versierd en er stond ook een kerstboom binnen in de kerk. De kerk zelf is veel te klein voor alle mensen, die de dienst willen bijwonen en buiten staan honderden plastic stoelen, waarop je plaats kunt nemen. Ook waren er andere ruimtes waar je kon zitten en via grote tv schermen, kon je de kerkdienst volgen. Alle mensen en kinderen waren schitterend gekleed in de meest fantastische sari’s en shurida’s en ik keek mijn ogen uit. En zij naar mij, want ik was de enige blanke tussen al die honderden kerkgangers. Na de kerkdienst weer terug naar het SSC, waar ik zo als gewoonlijk weer alleen at. Ik kan er nog steeds niet aan wennen, dat ik drie keer per dag alleen eet en zeker niet op kerstdag. Het voelde wel een beetje eenzaam aan, zo helemaal alleen etend op 1e kerstdag zonder familie en vrienden. Maar de volgende dag had ik afgesproken met vrienden in Mamallapuram en hebben we uitgebreid met z’n allen gegeten. Daar geniet je dan weer dubbelop van.

dansfestival in Mamallapuram met rots-sculptures als achtergrond

Nog maar drie weken en dan komt Jan hier naar toe en gaan we een rondreis maken door Zuid India en Sri Lanka. Maar eerst moet ik nog een gigantisch conflict oplossen met de tour operator, die voor mijn rondreis in India zou zorgen. Ik ben zo stom geweest om de reis van te voren te betalen en nu laat de tour operator het op alle fronten afweten. Ik heb inmiddels al 8 keer met hem afgesproken, maar elke keer komt hij niet opdagen en zelfs een telefoontje om zich af te melden, is er niet bij. Ik heb al van alles geprobeerd, maar tot nu toe zonder resultaat. Ik ben benieuwd hoe dit gaat aflopen.

de kinderen die dagelijks naar de bijlesklas komen

Nu ik nog maar twee weken lesgeven voor de boeg heb, maak ik alvast de balans op van mijn ervaringen in India. Er zijn prachtige ervaringen bij, die ik voor geen goud zou hebben willen missen, maar ook dieptepunten. Mijn mooiste ervaring is wel het werken met een blind en slechthorend meisje Divya Rani. Ik wilde graag met haar werken, omdat ze vaak heel passief en alleen in een hoekje zit en zich heel houterig beweegt. Ik had al een paar keer wat geprobeerd met haar te werken, maar zonder erg veel resultaat. Een tijdje terug heb ik haar gevraagd of ze met mij alleen wilde dansen en dat wilde ze wel. De muziek van Loreena Mckennitt sprak haar meteen erg aan en ze vond het geweldig om samen met mij te dansen. Eerst samen zittend op de grond en daarna voorzichtig staand. Het was heel ontroerend om te zien, hoe soepel ze zich kon bewegen op muziek en hoeveel plezier ze daaraan beleefde. Sindsdien heb ik al een paar keer met haar gedanst en ze durft zich steeds vrijer te bewegen. Ook komt ze sinds die tijd naar mijn bijlesklasje toe. Eigenlijk heeft ze geen Engelse bijles van mij nodig, want haar Engels is goed genoeg, maar ze geniet van de extra aandacht ook al kan ze sommige oefeningen niet meedoen. Een dieptepunt voor mij was wel het ontberen van toiletpapier. De Indiers gebruiken geen wcpapier en daarom is het soms moeilijk om te kopen. De hele voorraad in Vandalur had ik al kennelijk verbruikt en ook in een aangrenzend dorp was geen toiletpapier te koop. Een aantal dagen heb ik zonder gezeten en dat was voor mij toch wel echt een station te ver. Maanden zonder Jan, familie en vrienden. Het missen van verjaardagen, Sinterklaas en de kerstdagen. Kakkerlakken in mijn kamer en muizen en ratten om me heen als ik alleen zit te eten, ik kan het verdragen, maar zonder toiletpapier te moeten leven vind ik echt een ramp. Eigenlijk heel grappig om te bedenken, dat voor iedereen de grens van wat nog acceptabel is, zo enorm kan verschillen. De familie hier vond het in ieder geval erg grappig en kon zich er niets bij voorstellen.

Dyvia Rani achterin de klas tussen de "gewone" kinderen in

Op het moment is het ook hier kerstvakantie en zijn veel kinderen naar hun familie toe. Slechts 21 kinderen hebben geen familie om naar toe te gaan en met hen wil ik over een paar dagen een uitstapje maken naar de dierentuin in Vandalur. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal gaan en verheug me erop om de kinderen dit uitstapje te kunnen aanbieden. Vandaag heb ik met ze nieuwjaarskaarten gemaakt en geschreven. Voor een paar cent koop je honderden stickers en hebben de kinderen een hele leuke morgen. Sommige kinderen hadden een kaart voor mij gemaakt, waar ze op hadden geschreven: “I love you and your my mother”. Ik denk dat ik het straks als ik afscheid moet nemen van “mijn” kinderen nog heel moeilijk ga krijgen.

Dyvia Rani vertelt haar eveneens blinde zus over de dansles

handen en voeten beschilderd met henna

baby’s worden gewassen door speciale vrouwen en niet door hun moeders

regelmatig elkaar ontluizen hoort er gewoon bij

Dit stukje over tradities in India had ik al wat eerder geschreven maar nog niet op de weblog geplaatst. Vlak nadat ik het had geschreven werd ik ziek en heb een week op bed gelegen. Ik had een onsteking van mijn maagslijmvlies en was genoodzaakt een arts te raadplegen. Gelukkig was ik een keer bij de voorzitter van het SSC, die arts is, thuis op bezoek geweest en in hem had ik vertrouwen. Ik kreeg een spuit en 4 soorten pillen en na een paar dagen was ik weer opgeknapt. Ik moet eerlijk toegeven, dat als je je zo beroerd voelt als ik me de vorige week voelde, er niets aan is in een vreemd land en je wel heel erg naar je eigen bed gaat verlangen. Maar dat is gelukkig weer voorbij en de laatste twee dagen heb ik met veel plezier weer Engelse les gegeven.

hindoefeest wordt gevierd in het christelijke SSC

India is een land met een zeer oude historie en toen wij in Nederland nog zeer primitief leefden, was hier al een bloeiende cultuur. In allerlei literatuur had ik al gelezen, dat India met een been in de 21 eeuw staat en met het andere been nog in de Middeleeuwen. Nu ik een paar maanden in India woon, heb ik zelf kunnen ervaren wat ze daar mee bedoelen. Bijna iedereen heeft op het moment een mobiele telefoon en ook televisie zie je in de meest armoedige hutjes staan. Maar de hutjes mogen dan wel een televisie hebben, maar geen water, geen toilet en gekookt wordt er op open vuur. Ook hier in het hostel hebben ze een computerklas, waar kinderen computerles kunnen krijgen, maar de kok van het hostel kookt dagelijks voor ongeveer 100 personen in de open lucht met al het hout dat hij kan vinden of krijgen. Ook plastic en geverfd hout wordt dagelijks gebruikt en verbrand. Bij ons natuurlijk ondenkbaar omdat iedereen weet hoe ongezond het is.

de kok en zijn vrouw koken itly’s buiten op een houtvuur

de jarige Kavitha met haar moeder en vriendin

Een stofzuiger bijvoorbeeld hebben ze niet en de vloeren worden geveegd met takkenbossen. Voor mij natuurlijk erg wennen, want ik had daar nog nooit mee schoongemaakt. Schoonmaken is iets wat de Indiers wel dagelijks doen, maar echt schoon wordt het niet. Ze vegen de vloer, daar waar gelopen wordt, maar verder niet en het vuil hoopt zich natuurlijk op in de hoeken. Ook in de keukens wordt op die manier schoongemaakt en ratten, muizen en kakkerlakken kom je regelmatig tegen. De vuilnisophaaldienst bestaat hier niet in Vandalur en al het afval wordt gewoon over de muur, heg of op straat gegooid. Als je dan weet dat het hier erg warm en vochtig is, dan kun je je misschien voorstellen hoe het er hier uitziet en ruikt. Waar de Indiers wel erg schoon op zijn, is hun kleding. Oudere vrouwen lopen bijna allemaal in de meest fantastische sari’s en deze worden elke dag gewassen. Prachtige sari’s van katoen, zijde of een mengeling hiervan en soms ook synthetische sari’s. Alle vrouwen dragen gouden sieraden, want dat hoort erbij, zelfs als je weinig tot geen geld hebt. In Mamallapuram zag ik twee vrouwen in sari’s de vuinisbakken legen met gouden sieraden en oorbellen in. Kleding is hier sowieso erg belangrijk en de kinderen van het hostel vertellen me elke dag weer hoe “super” ik eruit zie. Als ik wat anders aan heb, of mijn haar anders doe, zien ze dat meteen en komen me massaal complimentjes geven. Zowel de jongens als de meisjes. Op de foto’s lijken de kinderen van het hostel allemaal heel rijk, met hun prachtige kleding en sieraden, maar schijn bedriegt. De kleren die ze hebben zijn bijna allemaal geschonken door sponsoren. Regelmatig ontvangt het hostel zakken vol gebruikte kleding, die wordt gesorteerd en aan de kinderen wordt gegeven. Bovendien zie je op de foto’s ook niet de scheuren en gaten, die vaak in de gekregen kleding zitten. Zoals ik al eerder schreef, wassen de kinderen hun eigen kleding met koud water en een stuk zeep, buiten op het beton. Uitwringen en dan het dak op, om de was te laten drogen. Het dak van het hostel hangt dan ook altijd vol met was en vorige maand heb ik nieuwe waslijnen en knijpers gekocht voor de kinderen van het hostel. Voor die tijd legden veel kinderen hun was gewoon op de grond of het waaide op de grond en daar werd de was natuurlijk niet schoner van. Schoenen worden hier in het hostel nauwelijks gedragen en iedereen loopt op blote voeten. Ook buiten op straat lopen veel mensen op blote voeten. In huis hoor je altijd je schoenen uit te doen en zelfs in veel winkels is dat de gewoonte. Wel gek om de supermarkt binnen te gaan op blote voeten. De eerste keer was ik bang, dat ik mijn schoenen kwijt zou raken, maar dat schijnt hier niet te gebeuren. Vrouwen die getrouwd zijn dragen zilveren teenringen. Zilveren enkelbandjes en armbanden draagt ook iedere vrouw, kind en zelfs pasgeboren baby’s in Tamil Nadu. Vorige maand heb ik ook teenringen en enkelbandjes aangeschaft en ze vinden het geweldig, dat ik deze Tamilse traditie heb gekocht en draag. Meestal draag ik ook Indiase kleding, omdat deze veel koeler is dan mijn eigen kleding. De traditionele dracht bestaat uit een wijde broek met daar overheen een tuniek met een bijpassende lange sjaal. Eigenlijk hoor ik deze kleding niet meer te dragen, omdat ik de 50 jaar al ben gepasseerd. Na je 50 ste hoor je uitsluitend sari’s te dragen. Ik ben nog wel van plan om een sari aan te schaffen, maar het is er nog niet van gekomen en het is ook best ingewikkeld om een sari om te knopen. Een sari bestaat uit een lap van zo’n 6 meter, die met plooien wordt gedragen. Daaronder een lange rok en een korte blouse van dezelfde stof, die de buik vrij laat. De blouse heeft korte mouwen, want geen mouwen hoort hier niet en wordt als erg uitdagend beschouwd. In het hostel loop ik meestal met kleding zonder mouwen, maar zodra ik weg ga, doe ik een blouse met mouwtjes erover heen. Ook heb ik me aangewend om elke dag een bindi op mijn voorhoofd te plakken. Bindi’s zijn kleine of grotere stickers in allerlei vormen en kleuren en wordt door bijna iedere vrouw tussen de wenkbrauwen geplakt. Dit heeft geen religieuze betekenis, maar is alleen voor de sier. Deze bindi’s zijn te koop in duizenden verschillende vormen, kleuren met glitters en kleine steentjes en er is een levendige handel in. Bijna elke winkel verkoopt wel bindi’s. Als je al die vrouwen ziet lopen met hun prachtige sari’s aan, op blote voeten of op slippers en met hun sieraden om, waan je je in een sprookje van duizend en een nacht. Na bijna drie maanden in India kan ik er nog steeds van genieten, om al die mooie kleurige en vol goud en zilver bestikte kleding te zien. Ik voel me dan vaak een grijze muis tussen al die uitbundige kleding.

dansles van een dansmaster in het SSC

demonstratie van traditionele dansers

jonge traditionele Indiase danseresjes

Mano, die het hostel runt heeft een paar weken terug een baby gekregen en woont weer tijdelijk bij haar ouders. Is een vrouw in verwachting, dan schrijft de traditie voor, dat ze in de 7e maand van de zwangerschap terugkeert naar haar ouders. Daar blijft ze tot de baby 3 of 6 maanden oud is. Dan pas mag ze weer terug naar haar eigen huis. De traditie in India schrijft voor, dat de ouders de huwelijkspartner uitzoeken. In de meeste gevallen ontmoeten de jongen en het meisje elkaar pas als ze zich gaan verloven of tijdens de huwelijksplechtigheid. Meestal wonen de jonggehuwden bij de ouders van de man in en bij Mano is dat ook het geval. Tot de baby 45 dagen oud is, mag de vrouw zich niet in de openbaarheid vertonen en ook geen visite ontvangen. De baby mag niet vertoond worden aan anderen, dan alleen de zeer naaste familieleden. Het brengt ongeluk om hiervan af te wijken. Luiers mogen ook niet gebruikt worden tot de baby 3 maanden oud is en tot die tijd gebruiken ze doeken, die in stukken zijn gescheurd. Kleren en babyspulletjes worden ook niet aangeschaft, totdat de baby is geboren. Een pasgeboren baby mag ook geen nieuwe kleertjes aan, maar alleen gebruikte kleren. Mano is in het ziekenhuis middels een keizersnee bevallen van een dochtertje. In 90% van de gevallen worden de baby’s hier geboren via de keizersnee, omdat de doktoren daar meer aan verdienen. Toen de baby net was geboren zijn we ’s nachts naar het ziekenhuis geweest om de baby te bewonderen. We hebben een paar uur zitten wachten met een grote groep familieleden en toen mochten we (natuurlijk ook weer op blote voeten) via een niet al te schoon steegje achterom even in de OK kijken naar de baby. Ik hoop niet dat ik het ziekenhuis ooit nodig heb, want het was in mijn ogen nogal primitief en niet echt hygienisch. Op de foto’s zie je de kleine Angelina Jolie met zwarte vlekjes op de wang en op het voorhoofd en getekende wenkbrauwen. Ook onder de voetzooltjes heeft ze zwarte punten. Dit om alle kwade invloeden af te wenden. Heerlijk om zo’n kleine baby van zo dichtbij mee te mogen maken en Mano noemt mij de “grandmother” van haar baby.

zwarte stipjes om het boze oog af te wenden

Mrs. Kousalya, de tante van baby Angelina